• onze waardering

Ik ga leven - Lale Gül  RECENSIE

Recensie: Ik ga leven - Lale Gül 

Büsra groeit op in een Turks islamitisch gezin in Amsterdam. Met het geloof komen ook de regels, die Büsra beperken in haar vrijheid. Hoe ouder ze wordt, hoe meer ze zich tegen deze regels verzet en hoe vaker ze ze ook breekt.  

Ik ga leven heeft een enorm gevoelige inhoud. Een jonge Turkse vrouw die het verhaal vertelt van haar opvoeding en wat dat met haar gevoelens doet. Ze is boos. Ze is teleurgesteld. Ze is onzeker. Ze is bang voor de toekomst. Al die emoties komen ook echt van de bladzijden af gespat. Vooral de boosheid neemt soms heel erg de overhand en dat beïnvloedt zeker het taalgebruik van diegene die vertelt. Lale Gül neemt geen blad voor de mond en kleineert bijvoorbeeld de ouders van Büsra door ze 'de verwekkers' te noemen. Ook seksualiteit wordt niet geschuwd in Büsra's relaas. 

Mede door deze voorbeelden, kan je je indenken dat er moslims zijn die zich door dit boek enorm geschoffeerd voelen. Ik ga leven lijkt ook niet voor deze doelgroep geschreven, maar jonge moslima's die zich in eenzelfde situatie als Büsra bevinden zullen hopelijk wel enige steun ontlenen aan hetgeen Gül heeft geschreven. Voor de niet-moslims is Gül eenvoudig genoeg in haar taalgebruik en in haar verklaringen van bepaalde gewoonten. Ze stipt zeker ook enkele belangrijke vraagstukken aan waar we bewust of onbewust al allemaal mee in contact gekomen zijn. Culturele, persoonlijke en politieke vraagstukken.  

Ondanks de interessante inhoud is Ik ga leven niet met plezier te lezen. Het is zelfs een hele opgave. Eigenlijk vanaf de eerste bladzijde valt het moeilijk leesbare taalgebruik op.  

"Laatst heb ik overal in huis geurstokjes gepostitioneerd om de onbeminnelijke aroma's van Oma enigszins te maskeren, maar die zorgen eerder voor een melange van wrange geuren mét die van groene appel en Zwitsal, dan dat ze daadwerkelijk het ongewenste elimineren." 

Doorheen het hele boek staan draken van zinnen die uit een tekst van honderd jaar geleden gerukt lijken. Ze voelen bestoft aan en staan vol met archaïsche synoniemen van veel vlottere woorden die beter hadden gepast. Het klinkt verheven en stoot af, én het zorgt ervoor dat die o zo belangrijke boodschap die Gül wil vertellen, minder goed binnenkomt bij de lezer. Je bent aan het proberen de zin te verwerken en de inhoud gaat op dat moment deels langs je heen. Er zit ook geen consistentie in, want naast het hierboven beschreven taalgebruik, staan er ook heel veel expliciete woorden en straattaal in de tekst. Daardoor krijg je een hevig botsende mengelmoes die verwarrend werkt. Natuurlijk wen je eraan, maar dat duurt een hele tijd en de schrijfstijl blijft een grote negatieve stempel drukken op Ik ga leven.  

Büsra neemt je mee in haar verhaal. Je leert haar kennen, maar toch ontbreekt de werkelijke binding met haar. Dat komt waarschijnlijk door het vertelperspectief. De ik-vorm creëert een bepaalde afstand en zorgt ervoor dat je door de ogen van het hoofdpersonage naar de wereld om haar heen kijkt. Het geeft een erg gekleurde kijk op alles en tussen de gebeurtenissen vinden beschouwingen plaats, die zich afspelen in Büsra's hoofd en die niet altijd makkelijk te volgen zijn. Ze deelt voornamelijk haar twijfels rondom het verschil tussen mannen en vrouwen in de islam en hoe dat haar eigen leven beïnvloedt.  

Ik ga leven leert de lezer een hoop en zorgt zeker voor genoeg 'denkvoer'. Toch is de wijze waarop Lale Gül het verhaal bij de lezer brengt qua stijl erg afstotend en dat zorgt voor een moeizame leeservaring. Jammer, want de inhoud van deze autobiografische roman mag er zijn.

Recensie: Ik ga leven - Lale Gül 

Ik ga leven

  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (0 stemmen)
  • Omschrijving:

    ‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, “vieze, immorele” films en series kijken is onaanvaardbaar (en dan bedoel ik geen porno, gewoon een film waarin wordt gezoend), het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden.’ Opgroeien in een streng islamitisch gezin betekent voor Büsra dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuiskomen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent vooral: voortdurend vragen stellen. ‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? En de rest van mijn bestaan op die manier slijten? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?’ In een ongekend eerlijk relaas onderzoekt Büsra met veel humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waar ze in opgroeit. Als er iemand geen blad voor de mond neemt, is het Büsra wel.

Meer info

Toegevoegd door:

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • How to: een geweldige recensie schrijven in 9 heldere stappen

  • Recensie: De zeven zussen

  • Gezocht: recensenten

  • Recensie: Match

  • Gegijzeld - Chinouk Thijssen

Zoek in artikelen