Het museum van gevonden voorwerpen - Emma Zegers RECENSIE

Recensie: Het museum van gevonden voorwerpen - Emma Zegers

Diede probeert een zo normaal mogelijk leven te leiden, ondanks dat ze het syndroom van Asperger heeft. Ze voelt zich regelmatig een buitenbeentje en heeft behoefte aan veel structuur. Die structuur is een probleem, want thuis is het vaak onrustig door de problemen rond haar autistische broer. Wanneer Diede een nieuwe buurjongen krijgt, duiken er allerlei nieuwe, verwarrende gevoelens op. En toch bewaart Diede ook afstand. Ze kent Robin van vroeger, maar hij is veel veranderd in de tussenliggende jaren en net daarover wil hij niets kwijt. 

Het museum van gevonden voorwerpen is een ietwat misleidende titel, en ook de kleptomane neigingen op de achterflap geven wat éénzijdig beeld van hoofdpersonage Diede. Beide, de titel en het 'stelen', zijn elementen die maar weinig aan bod komen in het boek en ze voelen ook wat gekunsteld aan, als ze ineens halverwege het boek weer opduiken. In het begin van het boek vormen ze een mooie, ietwat humoristische opmaat naar de ontdekking van het personage Diede, maar Emma Zegers laat het op een gegeven moment los en dan ontwikkelt het personage zich pas volledig.  

Diede is het enige personage dat volledig is uitgewerkt. Je volgt haar van dichtbij door het belevende ik-perspectief waarin Zegers schrijft en haar gevoelens zijn herkenbaar voor de tieners die de doelgroep vormen van Het museum van gevonden voorwerpen. Dus ondanks het feit dat ze het syndroom van Asperger heeft, zullen veel lezers haar gedachtegang goed kunnen volgen. De andere personages staan in teken van het verhaal, waarbij je Robin nog het beste leert kennen, door de ogen van Diede. Diede's ouders en broer staan in het teken van het verhaal en blijven vrij oppervlakkig, en ook Diede's beste vriendin Kaya krijgt niet veel diepgang mee. Vooral in de gezinssituaties hadden nog kansen gelegen om het verhaal meer gelaagdheid mee te geven.   

Het feit dat alles in Het museum van gevonden voorwerpen duidelijk en overzichtelijk is, komt voornamelijk door de stijl van Zegers. Ze houdt het simpel en werkt met veel humor, waardoor het ook luchtig blijft. Die humor is gelaagd, want de zwaardere thema's worden eerder gepareerd met sarcasme, en op andere momenten is er een vrolijke sfeer. Toch voert de 'zwarte humor' de bovenhand en ook dat geeft het personage van Diede weer een bepaalde vorm mee. Het toont aan dat ze haar leven ten volle wil leiden, maar niet altijd weet hoe dat moet, en het dan maar te lijf gaat met humor. Ze verschuilt er zich achter en er komt een moment dat dat niet meer lukt.  

De kleine details overal in het boek zorgen er wel voor dat je blij wordt van het lezen. Dus niet alleen de tekst en de stijl, maar ook de opmaak van Het museum van gevonden voorwerpen is een pluspunt. De kleine tekeningen bij elk hoofdstuk en bij de paginanummers geven wel weer met hoeveel zorg dit verhaal in elkaar is gezet. Dat voel je ook tijdens het lezen en dat voel je soms net te veel. Alsof het een fractie gekunsteld is en daardoor wat minder natuurlijk en soepel verloopt. Zegers levert met Het museum van gevonden voorwerpen zeker een interessant jeugdboek af, dat belangrijke thema's zoals mentale gezondheid een grote plek geeft, maar ze blijft toch te veel hangen in clichés. Daardoor herbergt het geheel weinig verrassingen en zet het ook niet echt aan tot nadenken, maar het is zeker een goede kennismaking met deze onderwerpen en het boek nodigt wel steeds uit tot doorlezen door de prettige schrijfstijl.

Recensie: Het museum van gevonden voorwerpen - Emma Zegers