Geheimen van het tuinhuis - Rihana Jamaludin RECENSIE

Recensie: Geheimen van het tuinhuis - Rihana Jamaludin

Alexandra Belgrave en Josephine Oosterwijk zijn beiden bevoorrechte kleurlingen in een door blanken gedomineerd Suriname. Na dit laatste jaar op school, zullen ze klaargemaakt worden voor hun toekomst, wat in 1870 betekent trouwen en een goede huisvrouw zijn. Voor Josephine klinkt dat heerlijk, maar Alex wil meer. Wanneer ze in de vakantie naar de plantage van Jo's ouders gaan, leren ze daar Ernst Martzil kennen, die in het geheim aan een ontdekking werkt. Alex ziet haar kans en overtuigt Ernst ervan dat ze hem kan helpen. Iets wat al hun levens danig in de war kan schudden. 

Het is onmogelijk om Geheimen van het tuinhuis te bespreken zonder even stil te staan bij de prachtige cover en schutbladen. Je moet er natuurlijk wel van houden, het roze met de illustraties, want het straalt een gevoel van historische zoetsappigheid uit. Alleen al het feit dat er moeite gedaan wordt om een rood touwtje om elk boek te bevestigen, roept waardering op en zorgt er ook voor dat je als lezer ongelooflijk veel zin hebt om te starten met lezen.  

Wanneer je met zo een gevoel een boek ingaat, kan het twee kanten op gaan. Dat gevoel kan in de loop van de eerste bladzijden bevestigd worden óf het kan geleidelijk afzwakken. Aan de auteur Rihana Jamaludin de taak dus om de lezer helemaal aan zich te binden, en dat lukt aardig. Het woord vooraf en de proloog even buiten beschouwing gelaten, krijg je vanaf hoofdstuk één direct voeling met hoofdpersonages Alexandra en Josephine. Jamaludin houdt hun karakters niet lang verborgen en ook al is dat licht oppervlakkig, het geeft de lezer rust om zó duidelijk de twee tegenpolen voorgeschoteld te krijgen. De focus van het verhaal ligt helemaal niet op de verdieping van de personages, die allemaal een vrij stereotype typering mee krijgen en in functie staan van het plot, maar meer op de levensstijl van de kleurlingenelite een kleine tien jaar na de Emancipatiewet.  

Jamaludin zorgt ervoor dat je blijft doorlezen eens je Geheimen van het tuinhuis hebt opgepakt. Dat ligt vooral aan haar zeer toegankelijke schrijfstijl. Voor veel auteurs is het zoeken naar een goede balans tussen leesbaarheid en uitdaging. Een lezer moet het gevoel hebben vlot te kunnen lezen, maar het mag ook weer niet té makkelijk zijn. Die balans heeft Jamaludin perfect weten te vinden en ook al is Geheimen van het tuinhuis geschreven voor de Young Adult doelgroep, volwassen lezers zullen er zeker ook van kunnen genieten. Jamaludin heeft een schrijfstijl die een zekere zachtheid en rust uitstraalt, want eigenlijk gebeurt er heel veel in Geheimen van het tuinhuis, maar ervaar je het verhaal als erg kalm. Zeker naar het einde toe wordt het zelfs spannend, maar toch schiet je hartslag niet omhoog. Wat dat betreft past de stijl perfect bij de roze cover.  

De combinatie van een stukje historiek over Suriname en vrouwenrechten met een uitvinder die echt bestaan heeft, maakt het geheel erg interessant en zorgt ervoor dat je werkelijk wat leert tijdens het lezen. De duiding van Jamaludin daarbij is informatief, maar niet overdreven lang. Mocht je interesse gewekt zijn en je meer wilt weten geeft de auteur ook aan waar je die extra informatie kan halen. Het gekozen tijdsvak zorgt ervoor dat er een erg origineel verhaal ontstaat, zeker in combinatie met de klasse van de hoofdpersonages. Er is erg veel geschreven over slavernij, maar de kleurlingenelite in een kolonie net na het afschaffen van de slavernij komt niet zo vaak aan bod. Daardoor voelt het ook nergens afgezaagd en blijf je als lezer steeds nieuwe zaken ontdekken. 

Jamaludin levert met Geheimen van het tuinhuis een sfeerrijk beeld af van een vrij weinig besproken periode. De sfeer wordt met name bepaald door haar schrijfstijl en het gebruik van 'lokale' woorden. Naast Sranan tongo komen er ook woorden uit het Hindoestani voor in de tekst. Al deze woorden worden in een uitgebreide woordenlijst samengevat, achter in het boek. Het tempo in het verhaal wordt nergens verstoord, maar dat betekent ook dat het nergens opgevoerd wordt. In enkele passages had dat zeker gemogen om de spanning te verhogen. Toch is het geheel op deze manier meer een prettige vertelling dan een heftige belevenis en dat zorgt ervoor dat je wel gaat nadenken over de informatie die de auteur tussen de regels door verwerkt over de plaats van de vrouw in de samenleving en de onderhuidse strijd van een kolonie tegen het moederland.

Recensie: Geheimen van het tuinhuis - Rihana Jamaludin