Witte Zee - Roy Jacobsen RECENSIE

Recensie: Witte Zee - Roy Jacobsen

Het is 1944 en ook Noorwegen ontkomt niet aan de bezetting van de Duitsers. De 35-jarige Ingrid Barrøy is alleen achtergebleven op het gelijknamige eiland Barrøy en hoewel haar rantsoen karig is, weet ze toch te overleven. Nadat ze op een dag van een jacht terugkomt, ziet ze vreemde voorwerpen die op het eiland zijn aangespoeld. Ze besluit ze mee te nemen om er haar voordeel mee te doen. Aangekomen bij haar huis blijkt echter nog een verrassing te wachten: ze vindt lichamen van verschillende mannen die schipbreuk hebben geleden. De lichamen zijn levenloos en ze besluit ze te verstoppen voor de Duitsers, zodat haar veilige haven ook veilig blijft. Maar het blijkt dat er een leven toch aan een zijden draadje hangt... 

Witte Zee is prima als standalone te lezen en hoewel er slechts enkele terugblikken genoemd worden, ontkom je er toch niet aan nieuwsgierig te worden naar de geschiedenis van Ingrid en haar familie. Voor complete informatie en een volmaakte leeservaring is het dus aan te raden om de voorloper, De onzichtbaren, eerst te lezen. 

Roy Jacobsen weet een geïsoleerd eiland tot leven te brengen. Hij hanteert een zeer sobere schrijfstijl dat perfect met de omgevingen samenvloeit. Het gering aantal personages dat in Witte Zee toont aanwezig is vermengd zich hier ook nog eens goed mee. Ingrid heeft al verschillende verliezen geleden. Na het overlijden van haar ouders vertrok ook haar broer een aantal jaar geleden naar het vasteland om daar een gezin te stichten, en tevens heeft haar tante het eiland recentelijk verlaten. Ze heeft het soms zwaar te verduren met de eenzaamheid, maar toch is Ingrid geen bitter personage geworden. Ze aanvaard de aanpassingen in haar leven en stemt haar levensstijl daarop af. Als ze de zwaargewonde man ontdekt, is ze dan ook vastbesloten om zijn leven te redden. Hij vormt een afleiding in haar eenzijdige leven en vormt daarin een lichtpunt.  

Witte Zee weet als geen ander doorzettingsvermogen te omschrijven. Ingrid en de man ondervinden een flinke taalbarrière, maar met handen- en voetenwerk komt ze erachter dat hij Alexander heet. Als ze hoort dat de Duitsers van het gezonken schip afweten, raakt ze in paniek en brengt Alexander naar een onherbergzaam gedeelte van het eiland zodat hij veilig blijft. Ze blijft hem verzorgen en terwijl hij aan de beterende hand is, bloeit er intimiteit tussen de twee op. De stress weet echter toch grip op Ingrid te krijgen. Want volgt is een manische periode waarin je als lezer constant aan het twijfelen bent. De verwarring die in Witte Zee wordt veroorzaakt, brengt vragen teweeg. Is het nu echt gebeurd, of is het slechts een opvatting of misschien zelfs een droom? 

Terwijl de verwarring van Ingrid overslaat op de lezer, spreekt de auteur op hetzelfde moment klare taal over de omstandigheden. De sfeer die de oorlog met zich meebrengt, wordt prima onder woorden gebracht. De angst en wanhoop worden op de lezer geprojecteerd, terwijl Ingrids open kijk op het leven juist een aantal lichtpuntjes weet te geven. Hoewel ze afstandelijk blijft, kun je op een zekere manier toch met haar meevoelen en - leven. 

Roy Jacobsen weet, ondanks de schaarse hoeveelheid tekst en informatie, een volledig verhaal neer te pennen. De sobere tonen van Witte zee geven een bijzonder en weelderig resultaat, die er zeer zeker mag zijn! 

Recensie: Witte Zee - Roy Jacobsen