Stemvorken - A. F. Th. Van der Heijden RECENSIE

Recensie: Stemvorken - A. F. Th. Van der Heijden

Wanneer Albert Egberts besluit zijn minnares Corinne en vrouw Zwanet aan elkaar voor te stellen, had hij niet kunnen vermoeden dat de twee hem buitenspel zouden zetten. Er ontwikkelt zich een allesverzwelgende lesbische liefdesaffaire, waar niet iedereen even blij mee is. Zwanet heeft daarnaast op haar werk te maken gekregen met een vrouw die gelooft dat ze een tijger is en ze wil haar helpen. Als blijkt dat er een link is tussen de toekomstige schoonzoon van Corinne en deze vrouw, besluiten ze om hem weer met haar in contact te brengen.  

In Stemvorken brengt A. F. Th. Van der Heijden twee van zijn series bij elkaar. Enerzijds hebben we Albert Egberts uit de Tandeloze Tijd en anderzijds komt Tibbolt 'Movo' Satink uit Homo Duplex in beeld. Veel herkenning dus voor de fans, maar betekent het dat 'nieuwe' lezers niet kunnen aanhaken? Helemaal niet. Als dit je eerste van der Heijden wordt, hoef je je geen zorgen te maken. Het geheel is prima te volgen en overal waar het verhaal inhaakt op de eerdere delen uit beide series wordt voldoende achtergrondinformatie gegeven om alles mee te kunnen krijgen.  

Naast de achtergrondinformatie die verschaft wordt, is het ook nog eens zo dat de roman focust op de nieuwgevormde lesbische affaire. Vele passages gaan over de liefde, wat voor effect die heeft op de betrokken en zelfs, hoe die geconsumeerd wordt. Het is ronduit ongemakkelijk soms om door te blijven lezen, en de talloze synoniemen die van der Heijden voor elk deel van het vrouwenlichaam uit zijn literaire mouw weet te schudden, laten de lezer achter in totale verbijstering. Enerzijds is het onmogelijk om geen ontzag te hebben voor de schrijfstijl, maar anderzijds is het ook zo dat overdaad schaadt. En in Stemvorken is er zeker sprake van een overdaad aan horizontale posities van de twee hoofdpersonages.  

Voor veel lezers, en zeker diegenen die interesse hebben in het lezen van Stemvorken, zal de stijl van van der Heijden geen onbekende factor zijn. En het is die stijl die kleur geeft aan deze roman. De zinnen zijn over het algemeen lang en samengesteld, met tussen de haakjes bedenkingen die vaak een snuifje humor tentoonspreiden. Door het overheersende romantisch erotische karakter van Stemvorken moet de auteur de aandacht van de lezer uitsluitend vast weten te houden door de halsbrekende taaltoeren die hij uithaalt. . De andere thema's zijn namelijk flinterdun en soms lijkt het alsof een passage er met de haren bij is gesleurd om wat meer body aan de roman te geven. Wat jammerlijk mislukt is. 

De bijna 900 bladzijden van Stemvorken worden gevuld met een relaas in de ik-vorm. De vertellende persoon, Zwanet Vrauwdeunt, doet verslag van haar liefdes-blikseminslag op een belevende manier. Daarbij verbindt ze heden en verleden, met werk en familie. Als lezer smacht je naar een soort van ontknoping aan het einde van deze lijvige en lijflijke roman, maar het einde is jammer genoeg bruusk en helemaal open, wat gevolgd wordt door de mededeling dat Stemvorken een vervolg krijgt in Venus van Mierlo. Het zal voor de meeste lezers toch even nadenken worden of ze zich in het volgende deel van dit avontuur gaan storten, want opnieuw enkele honderden bladzijden doorbladeren om enkel te genieten van de bloemrijke taal van van der Heijden zal niet iedereen over de streep trekken. Maar wie weet is De venus van Mierlo meer doorspekt van goed uitgewerkte thema's. Iets wat absoluut miste in Stemvorken.  

Recensie: Stemvorken - A. F. Th. Van der Heijden