Ik hoor wat je zegt - Heather Morris RECENSIE

Recensie: Ik hoor wat je zegt - Heather Morris 

Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig!

Heather Morris schreef twee bestsellers De tatoeëerder van Auschwitz en Het meisje dat twee kampen overleefde. Met deze twee romans, gebaseerd op waar gebeurde verhalen, maakte zij zich zeer geliefd bij een groot lezerspubliek.

Tijdens de periode van de pandemie schreef zij het non-fictie boek Ik hoor wat je zegt. Karin de Haas vertaalde Stories of Hope naar het Nederlands. Het verscheen in augustus 2021 bij HarperCollins.

Het is bijna onvoorstelbaar dat iemand die twee bestsellers op zijn naam heeft staan, zo'n teleurstellend boek, zonder enige diepgang, heeft geschreven.

Hoewel het boek ingedeeld is in hoofdstukken ontbreekt elke structuur, de schrijfster komt steeds weer op hetzelfde terug: hoe mooi het is om te luisteren naar jong of oud of jezelf, hoe iedereen haar de ervaring geeft dat zij een fantastische luisteraar is, en hoe dankbaar zij is dat zij het voorrecht geniet dat mensen haar hun verhaal vertellen. Aan het eind van elk hoofdstuk geeft zij tips om beter te leren luisteren. Adviezen waarop niemand zit te wachten omdat zij algemeen zijn en onderdeel uitmaken van ieders opvoeding.

In dit boek vertelt Morris nauwelijks iets nieuws, hoewel dat de verwachting is van wie het boek ter hand neemt.

De oorspronkelijke titel Stories of Hope en de subtitel op de cover van de Nederlandse uitgave Hoe alledaagse gesprekken hoop en inspiratie geven dekken namelijk niet de lading van de inhoud. De tekst op de achterzijde van het boek is al even misleidend: 'In dit boek deelt ze de uitzonderlijke verhalen van de mensen die op haar pad kwamen en de lessen die zij ons kunnen leren.'

In de acht hoofdstukken van dit boek deelt Morris geen uitzonderlijke verhalen, maar wél dát zij met Lale gesproken heeft, hoe de gesprekken tot stand gekomen zijn, hoe zij steeds meer met elkaar vertrouwd geraakt zijn, waardoor Lale uiteindelijk aan haar heeft durven vertellen wat zij in haar eerste bestseller aan haar lezers heeft toevertrouwd. En verder vertelt zij hoe ze via Lale andere mensen leerde kennen en hun vertrouwen won, zodat zij haar met alle liefde hun verhaal wilden vertellen. Was het bij een enkele mededeling gebleven, dan zou dit niet ergerniswekkend zijn. Maar de schrijfster herhaalt uit en treuren bijvoorbeeld hoe vies de koffie van Lale was, hoe slim en charmant Lale was, hoe graag hij naar zijn Gita wilde, hoe zij zelf de juiste 'luister'-houding getoond heeft en dat dit geleid heeft tot haar tweede boek.

Na het lezen van Ik hoor wat je zegt staan de titels van deze twee bestsellers op je netvlies gebrand, zó vaak zijn ze in dit boek genoemd. Ook nog wijst de schrijfster ons meer dan eens op haar volgende boek (merkwaardig vertaald): 'Twee van de drie zussen van wie ik het verhaal als volgende zal vertellen'. Op meer plaatsen is de vertaling naar het Nederlands tenenkrommend ('het heeft mijn leven verrijkt om hem te leren kennen') of zelfs onjuist ('concentreren' in plaats van 'zich concentreren').

De schrijfstijl van Morris is erg simpel; daarbij gebruikt ze soms 'maar' waar geen tegenstelling is; vaak ontbreekt er een logische overgang; af en toe is haar toon badinerend; bovendien zit Morris de lezer veel te dicht op de huid met vaak herhaalde opmerkingen als 'ik beloof je dat...', 'ik heb je verteld dat...'.

Door de meer dan normale regelafstand beslaat de Nederlandse editie van Morris' boek 287 pagina's tegenover circa 190 Engelse pagina's!

Alle lezers die met veel plezier Morris' bestsellers hebben gelezen, doen er goed aan zich niet te wagen aan dit teleurstellende boek.

Misschien wilde de schrijfster in tijden van corona met dit boek bereiken dat haar enthousiaste lezers haar niet zouden vergeten en reikhalzend zullen uitzien naar haar volgende boek ('en ik hoop je weer te zien bij mijn volgende boek.')?

Recensie: Ik hoor wat je zegt - Heather Morris