Het laatste kind - Philippe Besson RECENSIE

Recensie: Het laatste kind - Philippe Besson

In Het laatste kind vliegt Anne-Maries jongste zoon Theo uit. Hij gaat studeren in een naburige stad en gaat daar ook wonen. Het is zondag en vandaag zullen ze Theo verhuizen naar zijn studio. Als Theo vertrokken is, zijn alle kinderen van Anne-Marie uit huis. Anne-Marie heeft het moeilijk met het vertrek van haar laatste kind. Ze kan zich bijna niet voorstellen hoe het leven zonder hem zal zijn. Dat het nog zin zal hebben zo met z'n tweetjes over in het grote huis waar eens een gezin met drie kinderen woonde.

Het laatste kind is een nauwkeurige beschrijving van de dag waarop Theo verhuist en aan een nieuw leven begint. Het boek begint bij het ontbijt, bij de voorbereidingen die Anne-Marie daarvoor treft, en eindigt aan het einde van de dag. Het gezin pakt de auto in, rijdt in een volgepropte auto naar de andere stad, sjouwt dozen naar boven, schroeft meubilair in elkaar en gaat samen lunchen. Philippe Besson beschrijft alle gebeurtenissen minutieus zodat je volledig kunt meevoelen met Anne-Marie, haar onzekerheden en haar twijfels.

Alle drie de gezinsleden gaan totaal verschillend om met het naderende afscheid. De vader is wat afstandelijk en doet wat er van hem verwacht wordt. Als je beter oplet merk je dat hij zich afzondert, zowel aan het begin van de dag als wanneer ze aan het einde van de dag weer thuis zijn. De zoon staat al met één been in zijn nieuwe leven en is vrij onverschillig jegens de gevoelens van zijn moeder, die in haar hoofd voortdurend herinneringen ophaalt en als een berg opziet tegen het moment waarop ze zonder Theo weer naar huis zullen rijden. Terug thuis weet ze niet goed wat ze moet doen.

De gedachten van Anne-Marie houden maar niet op. Van de ene herinnering valt ze in de volgende zorgen en ziet ze voor haar geestesoog alle mogelijke rampen gebeuren, ze blijft associëren. Ze heeft ook niet echt iemand om het mee te delen, al probeert ze dat wel in de tweede helft van het boek. De gevoelens van een moeder kunnen heel ongrijpbaar zijn. Het is zo logisch en natuurlijk, dat een kind uit huis gaat en zijn of haar eigen leven steeds meer gaat opbouwen, maar het kan een ouder enorm zwaar vallen. Het kan niet anders dan dat dit boek herkenning biedt.

Enerzijds is Het laatste kind een verhaal vol zwaarmoedigheid en zorg, anderzijds leest het boek licht en luchtig. Het is de mooie schrijfstijl van Besson in deze literaire roman die op een prettige manier is vertaald in het Nederlands. Op zich leest het boek snel en makkelijk, het zijn echter de onuitgesproken gedachten en gebeurtenissen die je aandacht vragen en die zorgen dat het verhaal nog lang in je eigen gedachten aanwezig blijft.

Recensie: Het laatste kind - Philippe Besson