Erfgoed - Miguel Bonnefoy RECENSIE

Recensie: Erfgoed - Miguel Bonnefoy

Wanneer de eerste Lonsonier onvrijwillig in Chili terechtkomt aan het einde van de negentiende eeuw, zet hij daarmee de basis voor de bijzondere generaties die hem zullen opvolgen. Die generaties zijn gevuld met liefde, maar ook oorlog, geweld en verlies. Door de jaren heen blijven de Lonsoniers hun status behouden van Fransen in Chili en dat brengt heel eigen dynamiek met zich mee. Ze zijn individualistisch en jagen hun eigen dromen na, maar voelen zich ook verbonden met dat verre vaderland over het water.  

Miguel Bonnefoy maakt van Erfgoed een klein familie-epos. Een kunst op zich, aangezien de meeste boeken in dit subgenre uitblinken in het vergaren van honderden bladzijden. Voor sommige lezers zal het dus een opluchting zijn om in vogelvlucht mee te kunnen liften op de schouder van de auteur terwijl hij ons vertelt over de Lonsoniers. Die vogelvlucht kan je ook letterlijk nemen want de vogels lopen als een rode draad door het verhaal en staan op die manier garant voor een belangrijk motief. De symbolische waarde van de dieren is hoog want ze worden meermaals gekoppeld aan de levenslijn van de personages. Ze komen het verhaal binnen wanneer één van de Lonsoniers de liefde van zijn leven vindt en op het dieptepunt verlaten ze het verhaal. Hun aanwezigheid op die momenten versterkt de emotie en geeft het verhaal in zijn geheel iets spiritueel.  

Het feit dat Margot Lonsonier het zichzelf als doel stelt om te leren vliegen en het gelukkigst is in de lucht vormt opnieuw een verbinding met de vogels. De vrijheid die komt met het door de lucht suizen en het verlangen daarnaar is goed te voelen. Bonnefoy is sterk in het overbrengen van emotie, maar hij bezit eveneens de kracht om beelden op te roepen tijdens het lezen. Het visualiseren van bepaalde scènes gebeurt bijna vanzelf en heeft invloed op de blijvende herinnering van die stukken tekst. Bonnefoy kiest bewust wanneer hij de lezer helemaal meezuigt in het verhaal lijkt het wel, waardoor Erfgoed een erg afwisselend boek wordt. De accenten liggen niet alleen op droevige momenten, want ook humor en wreedheid komen aan bod. Voornamelijk het laatste is soms moeilijk om te lezen, door de expliciete beschrijvingen. 

De schrijfstijl van Bonnefoy is over het algemeen eenvoudig, met een woordgebruik dat niet veel extra denkwerk vereist. Toch zijn er een paar opvallendheden die de stijl in Erfgoed kenmerken. De auteur maakt veelvuldig gebruik van samengestelde zinnen waar zich dan een korte opsomming in bevindt, en die vereisen dat je er wel goed de aandacht bij houdt. Ook de plaatsnamen, zij het landen, regio's of dorpen, komen veelvuldig aan bod. Niet alle locaties klinken bekend dus af en toe zorgt dit wel voor een kleine breuk in de leesflow omdat je twijfelt of je dit nu wel of niet moet gaan opzoeken op een kaart. Liesbeth van Nes is er als vertaler in ieder geval in geslaagd om de eigenheid van de stijl goed over te brengen.

Genoeg elementen die van Erfgoed een roman maken die je bijblijft. Er zit veel symboliek, spiritualiteit en emotie in verwerkt, zonder té pathetisch te zijn. Wat de cover belooft, komt ook zeker terug, maar nog veel meer! Bonnefoy blijft de lezer prikkelen en komt telkens met iets nieuw. Hij houdt ook een stukje mystiek over, want wat is nu de eigenlijke naam van de eerste Lonsonier en wie is de oom over wie ze het altijd hebben, Michel René?  

Recensie: Erfgoed - Miguel Bonnefoy