De huilende molenaar - Arto Paasilinna RECENSIE

Recensie: De huilende molenaar - Arto Paasilinna

De zwijgzame Gunnar Huttunen besluit op een dag om de molen van een Fins dorpje te herstellen. Hij gaat daar wonen en wordt meteen de nieuwe molenaar van het dorp. De boeren zijn natuurlijk blij: het meel kan weer dichtbij gemaald worden! Die blijdschap is alleen van korte duur. In het dorpje blijkt namelijk geen plek te zijn voor de excentrieke Huttunen. De molenaar heeft vreemde trekjes, wat botst met de alledaagse dorpelingen. Ze accepteren zijn stemmingswisselingen, met name omdat hij zowel kinderen als volwassen kan vermaken met het imiteren van dieren. Wat roet in het eten gooit is het wolvengehuil. Met name in de winter gaat Huttunen soms 's nachts naar buiten om te huilen als een wolf, wat alle honden van het dorp wild maakt. Als hij de dorpelingen van hun slaap blijft beroven zetten ze voet bij stuk: die Huttunen moet weg.

De huilende molenaar is een mooi verhaal over compassie en acceptatie. In het begin van het verhaal is het onduidelijk of de molenaar echt 'gek' is. Wat is gek? Hij doet niemand pijn, helpt zijn dorpsbewoners en is erg op zichzelf. Het wolvengehuil helpt de molenaar, het lucht op. Toch past hij zich niet aan als de dorpsbewoners keer op keer komen klagen. Ze willen de eigenaardige man opsluiten in een gesticht.

Arto Paasilinna (1942 – 2018) was een van de populairste auteurs van Finland. Ook in het buitenland zijn miljoenen exemplaren van zijn titels te koop. De Wereldbibliotheek bracht onlangs De huilende molenaar uit. Deze editie is uit het Fins vertaald door Annemarie Raas. Het boek draait volkomen om de molenaar. Andere personages komen wel de revue langs (met name de landbouwconsulente, die een romance begint met de molenaar), maar de molenaar staat 224 bladzijdes in het spotlicht. Als lezer leer je hem daardoor beter kennen en begrijpen, maar het wordt ook een heel eentonig verhaal.

Het verschil tussen goed en kwaad wordt mooi geschetst. Het wordt langzaam duidelijk dat het niet per se de vraag is of Huttunen wel echt gek is. De dorpsbewoners accepteren hem niet en werken hem tegen. Als hij in een hoek geduwd wordt lijkt het haast wel alsof hij geen keuze heeft. Hij ziet geen manier meer om de mensen te overtuigen; ze hebben hun mening al klaarstaan.

De huilende molenaar is een tijdloos verhaal dat geschikt is voor alle leeftijden. Het is leerzaam en het heeft ook de nodige dosis humor. Toch is het op sommige stukken erg saai, het al niet zo lange verhaal had nog korter gekund. Het is goed geschreven, het kat- en muisspel tussen de molenaar en de dorpsbewoners houdt de lezer op het puntje van de stoel. De lezer krijgt snel medelijden met de molenaar en de situatie waar hij zich in bevindt, maar met de nodige humor weet Paasilinna dat mooi af te wisselen.

Recensie: De huilende molenaar - Arto Paasilinna