Rust en vreugd - Hendrik Groen RECENSIE

Recensie: Rust en vreugd - Hendrik Groen

Emma Quaadvliegh is een 68-jarige vrouw die net weduwe is geworden. Bij het opruimen van de spullen van haar overleden man, vindt ze het inschrijfformulier voor een tuinhuisje op ‘Rust en Vreugd’. Emma besluit te gaan kijken bij de volkstuinvereniging en ze vindt het er geweldig. De perfecte afleiding, ook al heeft ze niet zoveel verstand van tuinieren.

Al snel blijkt dat het niet alleen maar pais en vree is bij de vereniging. De voorzitter en consorten blijken erg star en leven de statuten tot op de letter na. Dit zorgt voor veel lastige, maar soms ook erg grappige situaties. Samen met haar nieuw verworven vrienden, een heel bont gezelschap, besluit Emma het heft in eigen handen te nemen. Tijd voor actie!

Hendrik Groen heeft een hele ironische en humoristische manier van schrijven. ‘Jij ziet er trouwens nog heel goed uit voor je leeftijd.’ ‘Weet je dan hoe oud ik ben?’ ‘Nee, maar ik zie meteen dat je er jonger uitziet.’ Dit gaat het hele boek zo door. Als lezer zit je dan ook regelmatig met een glimlach op je gezicht.

De verschillende personages worden erg sterk neergezet door de schrijver. Dit maakt dat je echt een band op kunt bouwen met ze. Emma leer je kennen als een sterke en lieve weduwe met een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Wanneer kleine Boris haar vraagt wat ze later wil worden, moet ze even nadenken. ‘Ik weet opeens wat ik wil worden,’ schoot het door Emma heen, ‘verzetsstrijder’.

De oude meneer Van Beek wordt zo mooi en teer neergezet (‘De tranen stonden in zijn ogen’), dat je als lezer echt met hem meevoelt en dat zijn problemen je raken. Alle personages zijn karikaturen. Zo heb je bijvoorbeeld de onnozele Herman, die nooit te beroerd is om Emma in de tuin te helpen en die alles doet voor een stuk taart: ‘Je kon Herman niet blijer maken dan met zwaar werk, met als beloning een stuk taart.’ Verder heb je o.a. Roos de ‘wijnvriendin’, Sjoerd de dronkenlap, Achmed de Turk en Bart en Marianne, de Jehova’s getuigen. Waar je door het verhaal heen meer empathie krijgt voor Emma en haar vrienden, krijg je steeds meer een afkeer voor voorzitter van Velsen en secretaris Zijlstra.

Het verhaal had me al snel te pakken, omdat ik wilde weten hoe het af zou lopen met de inzage in de statuten en reglementen. Je gunt alle personages de Rust en Vreugd, die de titel ons belooft.

Het enige minpuntje vond ik de vele (spel)fouten die in het boek staan. Dit komt waarschijnlijk door het overzetten van papier naar digitaal, maar het was erg storend.

Rust en Vreugd is een aanrader voor veel mensen, aangezien de personages alle leeftijdsgroepen vertegenwoordigen: van jong tot hoogbejaard. Ook zitten er zoveel soorten mensen in dat iedereen zich wel met iemand kan identificeren. Een boek met een lach en een traan.

Recensie: Rust en vreugd - Hendrik Groen