Mijn Frankrijk - Onno Kleyn RECENSIE

Recensie: Mijn Frankrijk - Onno Kleyn

Als Francofiel kan je mij niet blijer maken dan met een boek over Frankrijk. Over het Frankrijk waar wij als koele Nederlanders zo graag naar toe gaan en hoe wij dan naar die rare Fransen kijken. Die Fransen met hun stokbrood en hun alpinopet. Al is die laatste aardig uit het straatbeeld aan het verdwijnen. Onno Kleyn weet die sfeer in Mijn Frankrijk heerlijk te verwoorden. Net zoals hij dat trouwens eerder al deed met Italianen in zijn boek Italië. Toen Onno en zijn vrouw Juliette lang geleden dan ook op zoek gingen naar een tweede huisje was het moeilijk kiezen tussen beide landen. Onno won en dus werd het Frankrijk. Vooral vanwege de afstand overigens.

Mijn Frankrijk is een feest der herkenning voor zij die er regelmatig op vakantie gaan. Het is dan ook veel meer dan een kookboek. Zo mag je het eigenlijk ook niet noemen. Het zijn verhalen en recepten uit de hexagoon. Het doet mij meteen terugdenken aan de Coq-au-Vin die ik at op een terras in Savigny-les-Beaune, midden in Bourgondië. De streek waar ook het huis van Onno Kleyn staat en waar niet voor niets de uitdrukking 'een Bourgondisch leven' vandaan komt. Of het restaurant waar ik voor de eerste keer bavette at. Die kenden ze in Frankrijk immers veel eerder dan wij. Gelukkig vinden we die ook steeds vaker in Nederland. Onno geeft er alvast een recept voor met sjalotjes. Een eenvoudig recept, maar met goede ingrediënten!

Onno Kleyn reist in Mijn Frankrijk overigens door het hele land. Van Normandië (Hamschijf met cider) tot aan de Languedoc (Estouffade), met de caravan naar Corsica (piverunata) en terug naar Parijs om er slakken te eten. Heerlijk hoe gerechten aan streken worden verbonden zonder er strikt aan vast te houden of om ze als zodanig in te delen. Nog een groot voordeel: De recepten zijn niet echt moeilijk en volgens mij door iedereen te maken, al moet je soms wel even wat aan je slager durven vragen. Liggen de varkenspoten in Frankrijk en België immers gewoon in de supermarkt, in Nederland zal je er toch even naar moeten vragen. Want, zo merkt Onno Kleyn ook op, Nederlanders staan veel verder af van waar ons eten vandaan komt dan de Fransen. Bloedworst, prima! Maar we hoeven niet te zien hoe het gemaakt wordt.

Ik maakte alvast twee recepten uit Mijn Frankrijk. Poulet au vinaigre, met de tip van Paul Bocuse om er wat verse dragon over te strooien. Hoe zou je een tip van zo'n grootheid uit de Franse keuken kunnen negeren?

Ook maakte ik een Boeuf aux carottes, een runderstoof met wortel gestoofd in witte wijn. Weer eens wat anders dan mijn Coq-au-Vin of Boeuf Bourguignon die beide in rode wijn worden gestoofd. Beide gerechten waren niet moeilijk te maken en ze maken je eten net even wat anders dan anders, zonder al te veel extra moeite.

Zo gauw ik met mijn caravan weer naar Frankrijk afzak ligt Mijn Frankrijk absoluut tussen de bagage. Ik weet zeker dat de verhalen daar nóg meer tot leven komen en dat de gerechten er nóg beter smaken! Voorlopig gebruik ik ze om mijn heimwee en honger naar Frankrijk te stillen.

Recensie: Mijn Frankrijk - Onno Kleyn