Als doden slapen - Mel Hatman RECENSIE

Recensie: Als doden slapen - Mel Hartman

Als doden slapen is het derde en laatste deel van de Dodenreeks van Mel Hartman. Het speelt zich vlak na het vorige deel, Als doden spreken, af. April ontvangt een brief van Hecate, een hogere elf, die haar hulp inroept. Dit keer gaat April niet alleen naar Terr, ze neemt hulp mee. Ook haar twee geliefden – Ilse en Zev – die nog maar sinds heel kort weten dat April geen mens is, mogen mee om kennis te maken met Terr. Ze kijken er hun ogen uit. Hecate vertelt dat van de groep miljardairs uit het eerste deel, Als doden dromen, één persoon is ontkomen. Hij lijkt duistere plannen te hebben. April gaat met de hulp van Tom aan de slag om de ontsnapte man te vinden en te voorkomen dat hij zijn plannen uitvoert.

What a ride is Als doden slapen. Mel Hartman neemt je in hoog tempo mee in de avonturen die April beleeft, op aarde en op Terr. Nergens is het veilig en je leert weer nieuwe personages kennen. Gelukkig doen veel oude bekenden uit de voorgaande twee delen ook mee, al blijken sommigen andere intenties te hebben dan we altijd dachten. Het is ook echt wenselijk om de vorige twee delen gelezen te hebben. Dan weet je hoe het zit met de droomwereld die Terr is en wie je ontmoet. Hartman doet namelijk niet aan een korte terugblik aan het begin van het boek.

Er gebeurt heel veel in deze young adultroman, waardoor je wilt doorlezen. De schrijfstijl van Hartman is niet ingewikkeld en leest daardoor vlot. Ieder hoofdstuk heeft een motto uit een 'Reisgids voor de Droomwereld'. Aan het begin staat dat je deze motto's goed kunt overslaan als ze je hinderen in het doorlezen. Eerlijk gezegd doen ze dat ook wel, maar je zult geneigd zijn ze toch allemaal te lezen omdat ze meer verdieping geven aan het verhaal en aan Terr.

Mel Hartman geeft in haar nawoord aan dat ze organisch schrijft, dat het verhaal zich tijdens het schrijven vanzelf ontwikkelt zonder dat ze van tevoren heeft uitgedacht hoe het verhaal eruit moet komen te zien. Wat moet het heerlijk zijn om op deze manier te kunnen schrijven en je gedachten en fantasie de vrije loop te laten gaan. Want dat is wat er lijkt te gebeuren in de Dodenreeks. Hartman put onder andere uit haar kennis over mythologie en dromen en laat April haar avonturen beleven in een droomwereld tussen monsters, gevaarlijke wezens en bijzondere persoonlijkheden. Originele fantasy dus én oorspronkelijk Nederlandstalig, waar je misschien in het begin van het eerste deel wat aan moet wennen, maar wat je na dit laatste deel echt zult gaan missen.

Zeker als je normaal het na- en dankwoord overslaat, is het advies dat bij dit boek juist wél te lezen. Mel Hartman heeft een alternatief laatste hoofdstuk geschreven voor het geval het originele laatste hoofdstuk je niet helemaal bevalt. Dat zou heel goed kunnen, want het einde is wat abrupt en onverwacht

Recensie: Als doden slapen - Mel Hartman