Het woord voor rood - Jon Mcgregor RECENSIE

Recensie: Het woord voor rood - Jon Mcgregor

In dit boek worden we meegenomen op expeditie naar Antarctica. Robert, alias Doc, heeft de leiding over twee nieuwe onderzoekers Luke en Thomas. Tweemaal per dag moeten de mannen contact opnemen met de hoofdbasis om te laten weten of alles goed gaat. Op een dag gaat het vreselijk mis als Thomas een mooie foto wil maken. Een storm steekt op, Robert krijgt een beroerte en wordt uiteindelijk afgevoerd naar het ziekenhuis. Zijn spraak is aangetast en zijn vrouw Anna moet voor hem gaan zorgen. Dit blijkt een pittige uitdaging voor hen allebei.   

Het woord voor rood  is een roman, die erg origineel is opgebouwd. Het boek bestaat namelijk uit drie delen: 'Hellen /', 'Vallen _' en 'Opstaan I'. Dit staat natuurlijk symbool voor het ongeluk van Robert en zijn weg naar herstel. Waarschijnlijk heeft Jon McGregor hier ook bewust voor symbolen gekozen naast de titels, omdat Robert zo slecht uit zijn woorden komt. Hij lijdt namelijk aan afasie ten gevolge van zijn beroerte. In het begin moest ik erg wennen aan de schrijfstijl van Jon McGregor. De losse woorden, de zinnen die niet lopen en het onsamenhangende taalgebruik maakten het erg rommelig en vervelend om te lezen. Pas later heb je door dat de schrijver hier bewust voor gekozen heeft. Het verblijf op Antarctica vond ik wel heel beeldend neergezet, alsof je zelf in de sneeuwstorm zat: "Ze stonden naar elkaar te kijken. Toen loeide de wind weer aan en verdween Thomas uit het zicht."

De personages Robert en Anna worden het sterkst neergezet en uitgewerkt. Je struggelt mee met Robert en je voelt zijn frustratie als hij weer eens niet uit zijn woorden komt: "Nou, uitrara. Natuurlijk. Jaar." Toch voel je als lezer niet echt veel medelijden omdat Jon McGregor hem niet neerzet als een lieve innemende man. Ook Anna is een harde vrouw. Je snapt dat het voor haar een hele verandering is: van een man die al jarenlang maanden per jaar op expeditie is, naar een man die continu thuis is en afhankelijk is van zorg. Anna is nu ook haar vrijheid kwijt. Door het boek heen, kon je je steeds iets meer inleven in Anna. Dit heeft de schrijver handig aangepakt. Via haar beste vriendin Bridget krijg je als lezer een inkijkje in de gedachtewereld van Anna: "Ze moest het rustiger aan gaan doen, volgens Bridget. Ze kon niet alles doen wat ze probeerde te doen, dan ging ze eraan onderdoor."

In het boek komt regelmatig humor voor. Een voorbeeld hiervan is Peter, een man uit de praatgroep van Robert, met vloeiende afasie: "En jij bedankt en jij ook en jij bedankt en ik hoop echt ik hoop dat de wereld helemaal voor jou is en in het water waar je gaat en het water daar is allemaal voor jou vandaag." "Bedankt Peter. Dat hoop ik ook. Dat is heel aardig van je," zegt de groepsleidster dan. Deze rol komt regelmatig terug tijdens de groepssessies en dat zorgt voor een lach op je gezicht.

Het einde van Het woord voor rood staat in het teken van opstaan. Opkrabbelen richting herstel. Het einde kwam vrij abrupt, dit had mooier uitgewerkt kunnen worden, maar waarschijnlijk is het gewoon een heel realistisch einde. Aan een beroerte is niets romantisch natuurlijk.

Het woord voor rood is een mooie roman voor mensen die (in hun omgeving) te maken hebben met afasie ten gevolge van een beroerte. Het moet prettig zijn dingen te herkennen en te voelen dat je niet de enige bent die bepaalde dingen meemaakt.

Recensie: Het woord voor rood - Jon Mcgregor