Paradijs - Jens Lapidus RECENSIE

Recensie: Paradijs - Jens Lapidus

In de Zweedse hoofdstad Stockholm kent net een nieuw systeem. Achterbuurten worden aangeduid als zogenaamde aandachtswijken en deze worden gesepareerd van de gewone wijken door middel van stenen afscheidingen. Een wijk moet aan een aantal punten voldoen voordat het gekenmerkt wordt als aandachtswijk. Voor deze wijken gelden er strengere regels, wat vanzelfsprekend onrust veroorzaakt. Door de aanstaande verkiezingen besluit de minister van Binnenlandse Zaken er een speech te geven. Ze wordt zwaar beveiligd, maar toch loopt het niet goed af. De minister wordt ontvoerd en vastgehouden in de aandachtswijk Järva. De overheid ziet maar één oplossing: een bewoner van Järva chanteren om de minister op veilige grond te krijgen.

Paradijs start wat moeizaam op. Jens Lapidus laat je meteen met zijn protagonist, Emur Lund, kennismaken. Deze inwoner van Järva heeft een beladen verleden en dat vertaalt zich in de manier waarop de jongen zich uit. Zijn voorkomen heeft wat weg van een straatschoffie: een ongeïnteresseerde houding in zijn manier van communiceren waarbij hij veelvuldig gebruik maakt van straattaal/slang en afkortingen, en een delict hier of daar hem weinig deert. Hoewel het later in het verhaal een meerwaarde geeft aan de manier waarop je de personages beleeft, zorgt het helaas ook voor een stroeve start. 

Hoe meer je van Emir te weten komt, hoe beter je zijn beweegredenen begrijpt. In zijn jeugd was hij een fanatieke MMA-vechter, maar op een dag liep dat uit op een fiasco waardoor hij zonder regelmatige dialyses geen lange levensverwachting heeft. Meerdere gebeurtenissen hebben zijn neerslachtige mening over het leven gevormd. Het enige waar hij echt voor leeft, is zijn dochter. En dat is precies waar de Zweedse regering de jongen mee chanteert. 

Het tempo wat wordt gehanteerd in Paradijs past prima bij de vertelling van Jens Lapidus. De gebeurtenissen volgen elkaar in een rap tempo op en zijn in een chronologische aaneenschakeling geschreven. Dit heeft tot gevolg dat er nauwelijks verrassingen te vinden zijn en dat de spanning nergens bijzonder goed ontspruit. Gelukkig is Paradijs geen boek dat door spanning moet worden gedragen. De onderwerpen zijn interessant genoeg om een goed verhaal in elkaar te zetten en dat is precies wat de auteur met zijn woorden doet. De uitwerking van zijn onderwerpen zijn enerzijds buitensporig te noemen, terwijl ze dat aan de andere kant weer helemaal niet zijn. Het idee dat zo'n somber toekomstbeeld ergens heel realistisch is, is huiveringwekkend. De gedachten die de onderwerpen bij je opwekken, leveren een bijzondere soort spanning op.  

Hoewel de setting meer dan voldoende aandacht heeft gekregen om de rillingen op te wekken, staat de spanningsboog niet strak genoeg gespannen om Paradijs een propere thriller te noemen. De gangbare voortgang van het verhaal maakt het voorspelbaar, waardoor het heel veilig aanvoelt. Eigenlijk te veilig, want het springt niet boven de rest van de thrillers uit en de inhoud is dan ook snel vergeten.

Recensie: Paradijs - Jens Lapidus