Biecht aan mijn vrouw - Pieter Waterdrinker RECENSIE

Recensie: Biecht aan mijn vrouw - Pieter Waterdrinker

Na twee jaar pandemie schieten de boeken over de lockdown als paddenstoelen uit de grond. Vaak blijven ze oppervlakkige pulpliteratuur, maar wat als gevestigde waarden zich ook aan lockdownromans wagen? Pieter Waterdrinker scoort al jaren sterk in de boekenlijsten en Tsjaikovskistraat 40 werd in 2017 een ware bestseller. De voormalige Ruslandcorrespondent doorspekt zijn werken vaak met gedurfde politieke uitspraken en controversiële onderwerpen en in woelige Ruslandtijden verwacht men van hem dan ook een duidelijk statement. Met Biecht aan mijn vrouw blijft hij echter aan de oppervlakte. Het is een grappige en vlot lezende roman in de typische Watredrinker-traditie, maar de plot mist diepgang en body.

In Biecht aan mijn vrouw zijn Pieter Waterdrinker en zijn Russische vrouw Julia hun huis in Rusland ontvlucht om tijdens de pandemie hun leven rustig en veilig door te brengen samen met hun poezen in Zuid-Frankrijk. De roman gaat over een aantal weken dat Waterdrinker in Amsterdam verblijft in de schrijversresidentie van het Letterenfonds op de Amsterdamse Spui. Hier wordt hij geconfronteerd met twee eerder bizarre personages die zijn korte verblijf daar kleuren. Aan de ene kant hebben we de ontheemde Jeva Harms, een dertigjarige schone, die kort voor hem in het appartement verbleef met haar verloofde, de rapdichter Winston Wow. Aan de andere kant loopt Waterdrinker verschillende keren zijn oud-klasgenoot Otto Brons tegen het lijf, een mediamagnaat die het gemaakt heeft en het helemaal niet nauw neemt met de coronaregels. Ondertussen blijft de auteur dagelijks in contact met zijn vrouw die hem vanuit Zuid-Frankrijk nauwlettend in de gaten lijkt te houden. De titel Biecht aan mijn vrouw veronderstelt dat er wat op te biechten valt en de lezer kijkt dan ook reikhalzend uit naar zware onthullingen uit het verleden. Waterdrinker creëert enigszins wel wat spanning op dat vlak, maar uiteindelijk blijft het uit en wordt de lezer niet op zijn wenken bedient.

Biecht aan mijn vrouw zit boordevol hilarische scènes waardoor het werk aangenaam lezen blijft. Toch is het plot wat dun. Tussen de regels door raakt Waterdrinker wel de thema’s van #MeToo en de wokecultuur aan, maar het wordt niet echt uitgewerkt. Zijn kritiek op de superrijken die hun eigen regels maken is zo nadrukkelijk dat het bijna cartoonesk wordt. De personages Jeva Harms en Otto Brons zijn goed uitgewerkt en vallen niet uit hun rol, maar blijven te karikaturaal. Ook Julie, de vrouw aan de telefoon, beantwoordt aan het type van de bemoeizieke, bazige vrouw. Biecht aan mijn vrouw is een grappige tussendoorroman met niet veel om het lijf, en stijgt niet echt uit boven de doorsnee lockdownroman. Gelukkig maken de stijl en de grappige scènes veel goed en blijft het best aangenaam om lezen.

Recensie: Biecht aan mijn vrouw - Pieter Waterdrinker

Biecht aan mijn vrouw

Bestel nu

Auteur:
Pieter Waterdrinker
Verschenen:
22 april 2022
Uitgave:
ISBN 9789038811376
Uitgever Nijgh & van Ditmar
Uitgever:
Nijgh & van Ditmar
Genre:
Roman

Onze waardering:
Members waardering:

(0 stemmen)
Omschrijving:

In het voorjaar van het roerige jaar 2020 verruilden Pieter Waterdrinker, zijn vrouw en drie poezen hun appartement in Sint-Petersburg voor een tijdelijk onderkomen in de Franse Tarn. Wanneer Waterdrinker in november van dat jaar enkele weken in het Schrijvershuis aan het Spui in Amsterdam verblijft, beleeft de coronapandemie inmiddels zijn hoogtepunt. Op een dag verschijnt de dertigjarige Jeva Harms in het Schrijvershuis, die daar eerder verbleef met de zwarte rapdichter Winston Wow. Als dan ook nog eens Waterdrinkers succesvolle en schatrijke oude schoolvriend Otto Brons opduikt, ziet de schrijver zich geconfronteerd met een geheim uit zijn verleden dat zijn bestaan volledig op zijn kop zet. Biecht aan mijn vrouw is een even hilarisch als weemoedig relaas over de zin van het leven, over liefde, kinderen, trouw en ontrouw, over het verstrijken van de tijd en het onherroepelijke ouder worden. Met schwung en milde spot becommentarieert Waterdrinker de huidige tijd, waarbij hij de lezer wederom tot de laatste bladzijde weet te boeien.
Net als in zijn bestseller Tsjaikovskistraat 40 neemt Waterdrinker ons wederom mee op een flaneertocht door zijn leven.

Over Tsjaikovskistraat 40: ‘Een aangrijpende memoir, zwart-komische vertelling, vloeiend vertaald door Paul Evans. […] Een waardevol historisch document.’ THE DAILY TELEGRAPH ‘De gave van Waterdrinker voor woeste komedie en zijn oorlogscorrespondentenoog hebben weinig hedendaagse equivalenten.’ THE TIMES ‘Zijn boeiende verslag van 400 pagina’s over de post-Sovjet-wanorde grijpt je en laat je niet meer los.’ THE SPECTATOR ‘Dit is Waterdrinker op zijn best. Cynisch spottend, exuberant; zowel qua inhoud als qua stijl.’ DE VOLKSKRANT ‘Een krachtig kunstwerk. Een onafhankelijke, vrije geest die met een scherp oog observeert en kleurrijk schetst.’ DE GROENE AMSTERDAMMER