De man die twee keer doodging - Richard Osman RECENSIE

Recensie: De man die twee keer doodging - Richard Osman

Na het immense succes van De moordclub (op donderdag) slaat Richard Osman dezelfde weg in met De man die twee keer doodging. Dit keer graaft hij in het mysterieuze verleden van Elizabeth en haar carrière als spionne. Maar hij houdt natuurlijk vast aan zijn geïntroduceerde detectives van zijn debuut. Oude, maar krasse en knappe types... Ook die doen het altijd goed: Poirot, Miss Marple, Morse. Het boek kan best apart gelezen worden, maar het maakt het alleen leuker als je ook het debuut gelezen hebt. Richard Osman maakt ondertussen stilaan naam als auteur, maar is natuurlijk bij het brede publiek beter bekend als comedian en TV-presentator en -producent bij de BBC.

De man die twee keer doodging speelt zich hoofdzakelijk weer af in Coopers Chase, het luxueuze seniorendorp in Kent. De senioreninstelling beschikt over zwembad, wellness, mini-zoo en alle faciliteiten die men maar zich kan indenken. Omdat ze zich niet thuisvoelen bij één van de vele aangeboden activiteiten, vormen vier oudjes samen De moordclub (op donderdag) (ook de titel van de debuutroman) waarbij ze proberen oude, onopgeloste moordzaken op te lossen. De ondernemende en geen-blad-voor-de-mond-nemende Elizabeth is de natuurlijke leidster van de groep die verder bestaat uit psychiater Ibrahim, oud-vakbondsleider Ron en verpleegster Joyce . Het verhaal neemt een verrassende start als Elizabeth plots een brief krijgt van een zekere Marcus Carmichael, waarvan ze het lijk tijdens haar actieve carrière heeft geïdentificeerd. Uiteindelijk blijkt het een code te zijn van haar ex-man Douglas, werkzaam bij MI5, maar achternagezeten door de maffia omdat hij 20 miljoen aan diamanten heeft gestolen. Samen met zijn rechterhand Poppy duikt ook hij onder in Coopers Chase. Korte tijd later wordt hij samen met Poppy vermoord teruggevonden. Wat volgt is een spannende, maar humoristische zoektocht naar de waarheid.

De man die twee keer doodging is opnieuw een thriller met een apart kantje. Enerzijds beschrijft Osman de gezellige, rustige en gezapige sfeer van het verzorgingstehuis, anderzijds zorgt hij voor een razend spannende whodunnit. De mix van beide is vreemd, maar werkt wonderwel. De grappige, nietszeggende en verwarde opmerkingen van de oudjes worden doorspekt met de gruwelijkheden van de verschillende moorden. Osman brengt dit geheel fantastisch in beeld (of beter gezegd in woord). De personages zijn zeer innemende oudjes, dementerend, verward, maar tegelijkertijd alert en scherp van geest. De zijsprong in De man die twee keer doodging gaat over Ibrahim die in elkaar wordt geslagen en tijd doorbrengt in het ziekenhuis. Ron wil niet van zijn zijde wijken. Dat geeft het boek een gevoelige touch rond ware vriendschap.  Osman maakt het geheel zeer luchtig en vlot leesbaar door korte hoofdstukken, afgewisseld met de dagboekfragmenten van Joyce die op een naiëve manier heel wat extra informatie prijsgeeft. De roman bezit opnieuw heel wat Britse humor en staat bol van ironie en sarcasme. Maar Osman gaat ook de serieuze thema's niet uit de weg. Het boek gaat heel sterk over ouder worden en de consequenties daarvan: dementeren, fysieke beslommeringen, de hang naar het verleden en de confrontatie met de eenzaamheid en het afscheid. Toch neemt het onderhoudende de bovenhand. De man die twee keer doodging is de perfecte sequel en een grappige, onderhoudende whodunnit met een zeer origineel plot en aaibare personages.

Recensie: De man die twee keer doodging - Richard Osman