De mammoet had willen zingen - Toon Tellegen RECENSIE

Recensie: De mammoet had willen zingen - Toon Tellegen

De mammoet had willen zingen is geschreven door Toon Tellegen en is geïllustreerd door Igor Oleynikov. Deze samenwerking is een gouden combinatie want er is weer een heel mooi boek gemaakt door deze twee prijswinnaars. Toon Tellegen heeft vele prijzen gekregen waaronder de Constatijn Huygensprijs en de Theo Thijssenprijs voor zijn gehele oeuvre gekregen. Igor Oleynikov heeft in 2018 de Hans Christian Andersen award ontvangen.  

Dit leesboek bevat 25 dierenverhalen die zich afspelen in het bos waarin vele dieren wonen. Er komen veel verschillende dieren voor in de verhalen, de eekhoorn heeft ook in dit boek weer een belangrijke rol. Naast de eekhoorn is er de mammoet, de veenmol, slak, schildpad, olifant, mier enzovoorts. Er wordt gezongen, feestgevierd en gedanst, maar ook andere meer sombere emoties worden besproken en gedeeld, namelijk twijfel, gepieker, ruzie en weemoedige gedachten. Toch is het geen verdrietig boek omdat er altijd een ander dier is om je op te beuren en de zonnige kant te laten zien. De eekhoorn is de verbindende factor binnen de verhalen. Op hem kunnen de dieren altijd terugvallen als hij klaar met een pot beukennotenhoning en een kopje thee. De verhalen in het boek zijn apart van elkaar te lezen.  

De titel, De mammoet had willen zingen, wordt verklaard in het eerste hoofdstuk. De mammoet die eigenlijk uitgestorven is en nu een schim van zichzelf is, is in het boek aan het woord. Hij had tijdens zijn leven zo graag willen zingen maar het is er nooit van gekomen. Daar is hij heel verdrietig over en zegt dit tegen de eekhoorn die hij tegenkomt in een donker deel van het bos. De eekhoorn kan er niets aan veranderen en laat maar wat beukennoten bij hem achter. Het was een sombere dag maar de eekhoorn dacht aan iets, namelijk alle dierenverhalen die verteld moeten worden. Deze gedachte straalt positiviteit uit wat kenmerkend is voor het hele boek.  

De dierenverhalen zijn ook geen gewone verhalen, ze gaan namelijk soms over dieren die andere opvattingen hebben en zich anders gedragen dan de rest van de dieren die in het bos wonen. Bijzonder is dat zij, ondanks het feit dat zij anders zijn, toch gerespecteerd worden door de anderen. Zij worden in hun waarde gelaten en  mogen doen of laten waar zij zichzelf het beste bij voelen. In andere verhalen zitten ook filosofische elementen, zoals het verhaal over wie de eigenaar is van de wereld. Is dat niemand of is het één van de dieren die op de aarde woont? En als dat laatste het geval is, hoe moet de wereld dan verdeeld worden over de dieren?  

De verhalen zijn eenvoudig en recht voor zijn raap geschreven. Af en toe komen er ook leuke woordspelingen voor zoals een jas die 'boosdicht' is in plaats van waterdicht en er is een 'boktor' in plaats van dokter. Het zijn korte verhalen die dus allemaal apart gelezen kunnen worden. De illustraties passen heel goed bij de verhalen, zij zijn net zo bijzonder als de vertellingen zelf: een aparte stijl met een combinatie van af en toe veel kleur, rare vormen maar ook sombere kleuren. Deze kleuren passen goed bij het bos waar het in de verhalen altijd regent, sneeuwt of waait. Naast dat het geen somber boek is, is het af en toe wel een beetje zwaar. Maar toch willen de dieren er het beste van maken, zij geven ondanks tegenslag niet op. De mammoet had willen zingen is voor jong en oud, het bevat mooie boodschappen waar iedereen iets van kan opsteken.  

Recensie: De mammoet had willen zingen - Toon Tellegen