Assepoester en het glazen plafond - Laura Lane RECENSIE

Recensie: Assepoester en het glazen plafond - Laura Lane

'We hebben een erwt onder je bed gelegd om erachter te komen of je die zou voelen. En dat was zo! Wil je met me trouwen?'

'In ieder geval is er dan geen kakkerlakkenprobleem. En nee, ik ben lesbisch.'

De tijden zijn veranderd dus ook deze verhalen, schrijven Laura Lane & Ellen Haun in het voorwoord van Assepoester en het glazen plafond – en andere feministische sprookjes. Want zijn we niet allemaal opgegroeid met die klassieke verhalen waarin het ultieme doel voor een vrouw een goed huwelijk was, het liefst met een prins? Behalve dat hebben Lane en Haun nog wel meer aan te merken op de sprookjes die we allemaal zo goed kennen. De vrouwelijke personages waren nooit gelaagd, ze waren óf goed óf slecht. Ook werden ze vrijwel allemaal wit afgebeeld. Tijd voor verhalen over échte vrouwen.

Zo blijkt dus in Assepoester en het glazen plafond de prinses van 'de prinses op de erwt' lesbisch te zijn. Na die ontdekking durft de prins, die tot dan toe op zoek was naar een vrouw om samen zijn land te leiden, ook ineens het gesprek aan te gaan over het álleen regeren. Goudlokje is een verwaande vlogger die zonder toestemming rondhangt in het huis van de drie beren en hun eten opeet. Een schoonmaker gaat de discussie aan met de corpsbal van een prins die Doornroosje wakker wil kussen. ('Je probeert iemand te zoenen die slaapt?') De kleine zeemeermin krijgt een lesje biologie van de zeeheks, omdat het inruilen van een vissenstaart voor benen ook betekent dat ze een vulva krijgt ('Een vulval-la-la?')

Zo herschrijven Lane en Haun twaalf klassieke sprookjes. Herkenbaar zijn ze nog altijd, en in sommige verhalen is zelfs duidelijk te lezen wat de invloed van Disney is op hoe deze sprookjes in onze hoofden zitten. Maar in geen enkele van de verhalen in Assepoester en het glazen plafond zijn de vrouwen passieve poppetjes. Ze komen voor zichzelf op, maken hun eigen keuzes en spreken anderen aan op hun ouderwetse wereldbeelden. Of zoals Mulan: Mulan wijdde zich de rest van haar leven aan de zwaarste strijd die ze ooit had geleverd: het bevechten van de systemische oorzaken achter de loonkloof tussen mannen en vrouwen.

Dat klinkt misschien ingewikkeld, en misschien is dat ook het enige minpunt aan Assepoester en het glazen plafond. De sprookjes zijn jammer genoeg niet geschikt voor de (jongere) leeftijd waaraan je ze normaal gesproken voorleest. Hierdoor geven Lane en Haun jonge ouders helaas niet meteen een middel in handen waarmee ze nieuwe generaties andere verhalen kunnen meegeven. Want ze zijn vlijmscherp over hoe de wereld beïnvloed wordt door het beeld dat sprookjes schetsen van vrouwen, en dat het echt tijd is om daar anders naar te gaan kijken. Dat zet je als (oudere) lezer wel aan het denken, ook over het gemak waarmee je dus kennelijk beïnvloed wordt door de verhalen om je heen.

Gelukkig worden Lane en Haun nergens vervelend belerend. Hun verhalen zijn vlot verteld, hebben een moderne twist en zitten vol humor: Ze had alles wat ze nodig had, maar de zeemeermin verlangde naar meer. Ze wilde op avontuur, en bovenal wilde ze hangen met hete matrozen. De grappige vondsten en leuke woordspelingen maken dat je door wilt lezen, benieuwd naar wat ze met het volgende verhaal gedaan hebben. Daardoor is Assepoester en het glazen plafond veel te snel uit, en is het te hopen dat Lane en Haun nog eens zin hebben meer verhalen onder handen te nemen.

Recensie: Assepoester en het glazen plafond - Laura Lane