De Jasmijntuin - Elena Conrad RECENSIE

Recensie: De Jasmijntuin - Elena Conrad

Het is een jaar nadat Giulia heeft besloten de jasmijn- en olijfboomgaard van haar grootvader over te nemen. Ze heeft veel moeten leren, en leert nog iedere dag, aangezien ze voorheen advocaat was. Maar het eerste jaar is succesvol geweest. Om dat te vieren, organiseert ze een groot feest. Als klap op de vuurpijl vraagt haar vriend Marco haar die avond ten huwelijk. Lang kunnen ze echter niet genieten van hun geluk. De volgende ochtend horen ze dat Marco's zus in het ziekenhuis ligt. Dat ze opnieuw een donornier nodig heeft, zet de hele familie op scherp. Giulia en Marco moeten alles op alles zetten om iedereen bij elkaar te houden en de boomgaard draaiend te houden, en zelfs hun relatie wordt op de proef gesteld...

In De Jasmijntuin neemt Elena Conrad haar lezers mee terug naar het Italië dat we hebben leren kennen in De Jasmijnvilla. Conrad reist al vele jaren regelmatig naar de Ligurische kust en die omgeving inspireerde haar tot het schrijven van De Jasmijnserie. In deel een lazen we over de Italiaans-Duitse Giulia, die een jasmijn- en olijfboomgaard erft van haar grootvader en probeert te ontdekken wat haar familiegeschiedenis voor haar betekent. Ook in De Jasmijntuin is de hoofdrol voor haar weggelegd – voor haar en haar love interest en (spoiler alert) inmiddels vriend Marco.

Voor wie het eerste deel niet gelezen heeft, of alweer vergeten is wie wie is... Conrad praat je in het eerste deel van De Jasmijntuin vlot bij. Niemand verschijnt ten tonele zonder zijn of haar plekje in het totaalplaatje toegewezen te krijgen. Zo ben je als lezer snel helemaal bij, ook als je het vorige boek niet hebt gelezen. Door deze aanpak voelt De Jasmijntuin eigenlijk niet eens als een nieuw boek, maar gewoon als een volgend hoofdstuk in het verhaal van Giulia en Marco. Zeker in het eerste hoofdstuk, waarin het grote feest beschreven wordt, waan je je weer in het heerlijk zonnige Italië, waar tafels vol verrukkelijk eten op je staan te wachten.

Door de ziekte van Marco's zus slaat de stemming achter snel om. Jammer genoeg is Conrad beter in het vertellen van een positief verhaal dan in drama. Haar vertelstijl wordt wat uitleggerig en het benoemen van emoties neemt de overhand over de beschrijvingen. Zo ongeveer elk gevoel van ieder personage wordt letterlijk uitgesproken en Conrad bedient zich rijkelijk van extra aangezette acties als 'begripvol knikken', 'diep zuchten' en 'in koffiebekers staren'. Wat wel werkt bij een overdadige maaltijd, werkt niet als het verdriet iedereen hoog zit. En wordt zelfs irritant als iemand bovenaan de pagina zegt geen overhaaste conclusies wil trekken, en dat vijf alinea's later toch wel doet...

Wat verhaal betreft is De Jasmijntuin een beetje meer van hetzelfde. Er moet weer familie gevonden worden, Marco's vader Alessandro denkt er weer over na zijn olijfboomgaard te verkopen en zo verschijnt opnieuw Paolo ten tonele, een vroegere vriend en inmiddels rivaal van Marco. Natuurlijk is er variatie. In plaats van dat Giulia en Marco om elkaar heen draaien, draaien ze deze keer om hun toekomstige huwelijk heen. Gaat dat er nog wel komen? Maar spanning zoals in het eerste deel brengen al deze elementen niet meer.

Al met al leest De Jasmijntuin wat minder vlot weg dan De Jasmijnvilla. Conrad houdt er nog altijd de vaart in, want er gebeurt genoeg. En als de zon weer begint te gloren aan de horizon, krijgt ook het boek weer wat meer vleugels. Daarmee is De Jasmijntuin vooral een tip voor iedereen die wil weten hoe het verder gaat met Giulia en Marco. En voor iedereen die er geen genoeg van kan krijgen te lezen over Italië en Italiaans eten. Want dat Conrad dat heerlijk op papier kan zetten, blijft als een paal boven water.

Recensie: De Jasmijntuin - Elena Conrad