Mijn politieman - Bethan Roberts RECENSIE

Recensie: Mijn politieman - Bethan Roberts

In Mijn Politieman volg je het verhaal van Marion, die hopeloos verliefd wordt op de broer van haar beste vriendin, Tom. Als hij terugkomt van zijn dienst en als politieman gaat werken raken hij en Marion, die inmiddels lerares is, hechter en gaan ze samen dingen ondernemen. Dan stelt Tom Patrick aan haar voor, een nette en zeer culturele man. Hij neemt hen mee naar theaters, opera, en vertelt hen alles over kunst en cultuur. De aantrekkingskracht tussen Patrick en Tom is groot, maar ze kunnen hier niet zomaar aan toegeven. Dan trouwt Tom met Marion, maar zij leert al snel dat ze Tom altijd zal moeten delen met Patrick. Dit gaat goed, tot een van hen breekt.  

Het boek speelt zich af in Brighton in de jaren 50 en dat komt op allerlei manieren duidelijk naar boven. Het boek voelt dan ook echt aan als historische fictie en als het gebaseerd was op een waargebeurd verhaal zou dat niet verbazend zijn. De manier waarop er wordt omgegaan met vrouwen, hoe Marion wordt aangekeken als ze besluit lerares te worden in plaats van huisvrouw, dit zijn allemaal duidelijke signalen waardoor je je in deze vroegere wereld waant. Maar vooral is de manier waarop er gekeken wordt naar homoseksuelen heel oud en vooral heel schokkend. 

Mijn Politieman is geheel geschreven in dagboekvorm, de oudere Marion vertelt over gebeurtenissen van toen ze jong was en wisselt dat af met de huidige stand van zaken. Dit zorgt er al meteen voor dat je goed in verwarring raakt en benieuwd bent naar wat er gebeurd is en hoe dit verder gaat lopen. Haar manier van schrijven is vlot en beschrijvend, maar het is niet altijd even goed te volgen waar je staat op de tijdlijn en hoe veel jaren er voorbij gegaan zijn.  

Het tweede oogpunt van waaruit je te lezen krijgt is Patrick. Hij schrijft duidelijker, geeft tijdsaanduidingen en je kunt zijn verhaal goed plaatsen op Marions tijdlijn. Patrick is overduidelijk volwassener en heeft meer meegemaakt, waardoor zijn kijk op de wereld realistischer en soms wat gepijnigd aanvoelt. Marion daarentegen, is heel naïef en onwetend en ze zweeft een beetje door de wereld heen, er gaat heel veel aan haar voorbij. Gelukkig wordt dit ook benadrukt door een vriendin van haar, maar 50 jaar later heeft ze nog steeds dezelfde trekjes. Het grootste gemis in Mijn Politieman is dat je nooit iets vanuit Tom te lezen krijgt. Tom blijft het hele boek lang een soort black box, je krijgt nooit iets te zien van zijn gedachten, je leest alleen zijn gedrag en reacties wanneer deze door Marion en Patrick omschrijven wordt. Natuurlijk is dit ook wel de vorm van het boek, maar het maakt Tom ontzettend onbereikbaar en je zou zowel Marion als Patrick veel beter gunnen dan deze gesloten Tom. 

En toch, ondanks dit, zal je volledig in Mijn Politieman gezogen worden. De gebeurtenissen, de schrijfstijl en personages, ze raken je. Je leeft mee met Marion, die ontzettend verraden wordt door de man waar ze van houdt, je voelt de pijn en het conflict in Patrick en kunt niet begrijpen dat zulke dingen 50 jaar geleden nog gebeurden. Bethan Roberts heeft dit erg goed neergezet op de pagina's. De ontknoping van het verhaal is geen groots hoogtepunt, maar geeft wel een afsluiting die je voor Marion eerder had gegund. 

Mijn Politieman is een boek waar je nog lang mee in je hoofd rond zal lopen. Het bijzondere verhaal, de conflicten en de gebeurtenissen zal je nog wel even meenemen. Zeker nu er zo veel aandacht is voor de LGBTQIA+ community de laatste jaren zal het contrast met 50 jaar geleden je laten schrikken. Bethan Roberts heeft een prachtige en bijzonder verhaal neergezet, een historische fictie met veel waarheidsgetrouwe elementen en écht een aanrader. 

Recensie: Mijn politieman - Bethan Roberts