Inktzwart hart - Robert Galbraith RECENSIE

Recensie: Inktzwart hart - Robert Galbraith

Dankzij hun successen van de afgelopen jaren gaat het goed met het detectivebureau van Cormoran Strike en Robin Ellacott. Robin kan dan ook niets doen als Edie Ledwell, een van de makers van de populaire tekenfilm The Ink Black Heart, om hulp vraagt. Edie wordt al tijden online lastig gevallen door een mysterieuze figuur genaamd Anomie. Robin moet haar teleurstellen dat ze haar niet kunnen helpen. Groot is de schok als ze een paar dagen later hoort dat Edie is vermoord. Als Strike en Robin vervolgens opnieuw de vraag krijgen uit te zoeken wie Anomie is, storten ze zich in de online gemeenschap die is ontstaan rondom de tekenfilm. Waar niet alleen fanatiek fans zich laten horen, maar ook iedereen die een graantje wil meepikken van het succes en zelfs rechtsextremisten hun podium grijpen...

Wat een feest dat er weer een nieuw boek van Robert Galbraith is! Natuurlijk weet de wereld al lang dat Galbraith een pseudoniem is waarachter de schrijver van de Harry Potter-boeken verscholen gaat. En dat de naam J.K. Rowling gelijk staat aan succes en geld, weten haar uitgevers zeker ook. Als Galbraith lijkt ze inmiddels carte blanche gekregen te hebben. Koekoeksjong, het eerste boek over het detectiveduo Cormoran Strike en Robin Ellacott, was al geen dunnetje met 450 bladzijden. Met Inktzwart hart zit je als lezer nu met een bijna onhandelbare pil van een kleine 1200 pagina's.

Laten we vooropstellen dat het absoluut geen straf is om meer dan duizend pagina's lang in een door J.K. Rowling geschapen verhalenwereld te mogen zijn. Ook als Galbraith is ze een geweldige verteller, die levensechte personages creëert, onnavolgbaar gedetailleerde plots in elkaar weet te draaien en het verhaal voor je ogen tot leven laat komen. Maar met 1200 pagina's ga je je wel afvragen waarom de meeste mysteries in detectiveboeken opgelost kunnen zijn met minder dan 500 pagina's. Is het echt nodig om iedere stap en elk gesprek van de detectives tot in detail te beschrijven? Hoe makkelijk het verhaal ook wegleest?

Inktzwart hart zit vol. Vol personages, die vaak ook een of meerdere online aliassen hebben (waarvan je natuurlijk niet weet wie bij wie hoort, want dat is juist waar het mysterie om draait). Maar ook vol met hun twitterberichten en chatgesprekken. Galbraith laat Strike en Robin daarmee wel duidelijk de toekomst van speurwerk instappen. Ze brengen naast het interviewen van verdachten in Inktzwart hart vele uren online door. De tijd dat detectives met een krant waarin twee gaten geknipt waren op een bankje mensen in de gaten zaten te houden, is misschien nog niet helemaal voorbij. Maar het internet begint wel een heel duidelijke rol te spelen, zowel in ieders dagelijks leven als bij het oplossen van moordzaken.

Toch is dat niet wat Inktzwart hart op sommige momenten ondoordringbaar maakt. Juist de gewone gesprekken kunnen eindeloos doorgaan, terwijl ze boordevol informatie zitten. Je wilt niet stoppen met lezen, maar tegelijkertijd wil je eigenlijk dat het ophoudt, zodat je even kan verwerken wat er net allemaal is besproken. Zeker als je overduidelijke hints naar de oplossing tegenkomt. Maar met een boek als Inktzwart hart is het voor een lezer bijna onmogelijk zelf de puzzelstukjes te leggen. Ondanks alle informatie die Strike en Robin verzamelen, waar de lezer allemaal deelgenoot van wordt gemaakt, komt de ontknoping uiteindelijk alsnog redelijk uit de lucht vallen.

Blijft over die prettige vertelstijl van Galbraith, die maakt dat je ook deze Cormoran Strike thriller tot de laatste pagina uit wilt lezen. De spanningsboog wordt dan misschien wel over heel veel pagina's uitgetrokken, deze wordt toch echt langzaam steeds verder opgebouwd. En dan zijn er nog de ontwikkelingen rondom de personages die we inmiddels zo goed hebben leren kennen – niet in de laatste plaats de romantische ontwikkelingen tussen hoofdpersonen Strike en Robin. Wie nu al vuurwerk hoopte te krijgen, komt bedrogen uit. Galbraith is duidelijk nog niet van plan het duo tot een stelletje te maken, wat het risico met zich meebrengt dat het verhaal dan tot een einde zal komen. Gelukkig maar, want zes boeken is voor deze serie echt nog niet genoeg. Maar hopelijk sluit er wel een kritische redacteur aan bij het schrijven van het vervolg, waardoor we straks weer écht op het puntje van onze stoel zitten.

Recensie: Inktzwart hart - Robert Galbraith