De ogen van Osiris - Oliver Potzsch RECENSIE

Recensie: De ogen van Osiris - Oliver Potzsch

Het verhaal speelt zich af in Wenen tijdens de 19de eeuw. Leopold von Herzfeldt, oftewel Leo, werkt als detective bij de politie. Samen met zijn vriendin en fotografe Julia, gaat hij op zoek naar daders van de meest uiteenlopende moorden. Dergelijke moordcases lijken zeldzaam, maar Leo heeft een drukke agenda. Want er gebeuren de laatste tijd nogal vreemde dingen in Wenen. Drie moordzaken houden de recherche bezig. De ene nogal schrikwekkender dan de ander.

Ten eerste vinden ze in het Kunsthistorisch museum een sarcofaag. Niet zo bizar zou je denken, maar de mummie blijkt een bekende egyptoloog te zijn, namelijk Alfons Strössner. Hij werd per toeval ontdekt door een kuisvrouw die op jacht was naar juwelen. Die vind je dan ook talrijk in een sarcofaag. Nu blijkt dat Alfons zijn mede egyptologen toevallig één voor één het loodje leggen. Is er hier sprake van een vloek? Het hele zaakje stinkt alleszins. Maar de dader kan niet eender wie zijn, want hij of zij zou veel kennis moeten hebben van mummificeren.

De tweede case blijkt een ongeluk in de dierentuin te zijn. Een jonge verzorger werd doodgebeten door een leeuw. Van het lijk schoot amper iets over. De dader zal al snel door de recherche worden aangeduid. Dit blijkt een mannelijke Afrikaan te zijn. Hij dient samen met zijn stam als entertainment in de zoo. Of dit is wat de recherche concludeert. Er zit gewoonweg meer achter deze case dan op het eerste zicht lijkt.

De laatste moorden hebben allemaal één ding gemeen: het zijn jonge schandknapen uit verschillende hoerenbuurten in Wenen. Daarnaast missen ze hun penis en teelballen. Telkens worden er lichaamsdelen in stukjes teruggevonden bij het riool. De dader draagt een zwart pak, maar tot zover de tips. De politie zit met de handen in het haar.

Het thema van De ogen van Osiris is egyptologie. Je zou dus een heel spannende moord verwachten rond die mummie. Maar wat heeft dit met de laatste moorden te maken? Helemaal niets blijkbaar. Halfweg het boek is die case al opgelost (of toch niet?). Het einde van deze zaak is op zijn zachtst gezegd teleurstellend te noemen. De auteur wijdt er welgeteld tien pagina's aan. Terwijl het boek enorm gepromoot wordt wat betreft Egypte en de talloze schatten die er te vinden zijn. De cover is bovendien zeer misleidend. Al die moorden worden op een hoopje samen gegooid maar hebben weinig of niets met elkaar gemeen. Het gaat eerder over de laatste twee moordzaken. Die dan op hun beurt weer niets met Egypte en haar mummies te maken heeft. Dit thema ontbreekt grotendeels.

Als lezer zou je dan verwachten dat de andere cases enigszins de moeite zijn. Maar ook deze zijn weinig spectaculair te noemen. De dader kwam zomaar opgedoken uit het niets. Het lijkt alsof de auteur nog op het laatste moment moest beslissen wie hij ging aanduiden als moordenaar. Terwijl dit toch echt wel de basis van een thriller is.

De karakters zijn heel oppervlakkig en saai beschreven. De recherche zelf is lachwekkend te noemen in de negatieve zin. Iedereen is dom afgebeeld met uitzondering van onze held Leo en zijn vriendin Julia. Lijkt me nogal sterk dat dergelijke detectives terechtkomen op een hoge positie met zo weinig kennis van zaken.

Daarnaast moet zeker nog vermeld worden dat De ogen van Osiris vol racisme, antisemitisme en vrouwenhaat zit. We hebben hier te maken met een historische context, dus je zou dit min of meer kunnen rechtvaardigen. Alleen is er letterlijk geen enkele reden waarom. De thema's konden makkelijk weggelaten worden, want ze dragen niets bij aan het verhaal. De auteur past dit gewoon toe om Leo en Julia in een beter daglicht te plaatsen. Het doet echt pijn aan je ogen om zulke hoofdstukken te lezen.

De ogen van Osiris is gewoonweg een slechte historische thriller. De karakters zijn oppervlakkig en kunnen blijkbaar niet logisch nadenken. Het einde is een enorme teleurstelling. En als kers op de taart hebben de moorden bijna niets te maken met egyptologie. Terwijl dit wel het hoofdthema hoort te zijn.

Recensie: De ogen van Osiris - Oliver Potzsch