De tranenmaker - Erin Doom RECENSIE

Recensie: De tranenmaker - Erin Doom

In de roman De Tranenmaker spint Erin Doom de worsteling uit die twee weeskinderen doormaken. Een kwetsbare Nica en een licht ontvlambare Rigel zien zich hun persoonlijkheid ontnomen, zijn gekleineerd en dat werkt diep door in de bevroren gevoelens voor elkaar die om ontdooiing smeken. Afstoting en aantrekking vechten om voorrang. Ga er maar aan staan met een totaal ontredderd gevoelsleven. Het poeslieve en het agressieve moeten in balans komen.

De problemen spitsen zich toe als ze door de dezelfde adoptiefouders in de armen worden gesloten. Ineens mogen ze het ‘ik zal braaf zijn’ loslaten, ondergaan ze de situatie dat ze er iets toe doen in deze wereld. De auteur, die met korte bijdragen een groot publiek veroverde, schreef met De Tranenmaker een bestseller die in haar eigen Italië boek van het jaar 2022 werd.

Dat zal niemand in de negentien landen die het inmiddels ook uitgeven verbazen. Een verhaal, toegesneden op de adolescentie, de fase in het leven die Erin, inmiddels ex-advocate, nauwelijks is ontgroeid. Himmelhoch Jauchzend, zu Tode betrüpt.
Voor de oudere lezer zal het een feest van de herkenning zijn, al naar gelang de mate ze uit deze periode zijn gestapt.

Een aangrijpend verhaal over alles verzengende liefde die geen hinderpaal overeind laat staan. Ook niet die van de status broer en zus in een pleeggezin. Prachtige karaktertekeningen: de wolf met een neoromantische storing die om de nachtvlinder heen draait en daar geen raad mee weet. Pleegouders als deze die in ernstig verstoorde jeugdjaren nieuw elan brengen, de onbewogen gevoelssnaar aan het werk zetten.

De Tranenmaker slaat op de verhalen die in het weeshuis werden verteld en waarin een angstaanjagend figuur kinderen schrik aanjaagt. In dit epos ontdekken de kinderen van toen als adolescenten angsten te overwinnen door de tranen in elkaars bestaan los te weken. Ja, en dan kan het niet anders of er volgen langgerekte verhalen over explosies van geluk.

Een pakkend plot, waarin Erin, die stilaan dit pseudoniem inruilt voor haar ware (voor)naam Matilde, personen toerust met sterk ontwikkelde karakters. De voelbare spanning als derden proberen zich een weg te banen naar degene die je voor jezelf hebt geclaimd. De metafoor van een brug die instort maar niet kan verhinderen dat de grijparmen van de liefde elkaar vinden. Er wordt reikhalzend uitgekeken naar de verfilming én naar datgene wat in de toekomst in deze jonge auteur opwelt.

Recensie: De tranenmaker - Erin Doom