Zilverwind - Roel Verheggen RECENSIE

Recensie: Zilverwind - Roel Verheggen

Hier stonden ze dan, vier kinderen uit Schatterdam. Zo verschillend en toch zo gelijk. Ieder met zijn eigen verhaal. Samengebracht door vier kinderen uit een weeshuis.

Zilverwind, geschreven door Roel Verheggen, is een prachtig boek met een leuke, kleurige cover. Het is een fijn verhaal met spanning, magie én een mooie boodschap, dat je mag zijn wie je bent. Een fijn boek voor lezers vanaf 8/9 jaar.

Dit laatste deel van de reeks De geheimen van Schatterdam is afzonderlijk te lezen, maar het is aan te raden om de drie eerdere delen Griebel, Vlievlug en Maanvonk eerst te lezen. Daarin maak je namelijk kennis met de drie hoofdpersonages van die delen, Noa, Mees en Sterre, die ook in Zilverwind een rol spelen.

Yuhan Lin illustreerde ook dit deel. De grappige illustraties zijn uitgevoerd in zachte grijs- en zwarttinten en wat wit.

Karlijn komt thuis van de bibliotheek en bemerkt tussen de door haar geleende boeken nog een bruin boekje. Dat moet de vrouw met de lange grijze haren die tegen haar op botste, in haar tas gedaan hebben! Het is een dagboekje, van een zekere Anna uit 1897.
Met het openslaan van dit dagboekje begint voor Karlijn het avontuur. Dichtbij Karlijns huis in het bos van Schatterdam heeft een weeshuis gestaan dat afgebrand is, in 1924. Bij dat jaartal houdt het dagboek op.
Anna kwam in 1897 samen met haar broertje Leo in het weeshuis, twintig jaar later heet zij zuster Akela en is dan directrice van dit weeshuis.
Vier kinderen en deze zuster Akela dwalen nu, ongeveer honderd jaar later, nog steeds in het bos bij de ruïnes van het weeshuis. De vier kinderen zijn Griebel, Vlievlug, en Maanvonk (uit de boeken 1, 2 en 3) én Zilverwind.

Zilverwind heeft om meerdere redenen - die hier niet allemaal verklapt worden omdat ze de plot van het verhaal vormen – Karlijn uitgekozen om de reddende engel te zijn. Een heel belangrijke reden is dat Karlijn autisme heeft, niet zo ernstig dat er geen contact met haar mogelijk is, maar zó dat ze graag regelmaat heeft, zegt wat ze denkt en alles letterlijk opvat. Wat zorgt voor humor in het boek:

Karlijn kon zich er niets bij voorstellen. Vlinders in de buik, puh! Vlinders leven in de natuur, niet in de buik. Wat een onzin.

Lezertjes die dit zelf hebben (of hun ouders), herkennen eerst al lezende, deze vorm van autisme bij Karlijn. Pas later lezen ze dat Karlijn voor autisme regelmatig naar de kinderarts gaat. Zo is het op natuurlijke wijze het verhaal ingebracht.

Karlijn moet om de problemen van de vier weeskinderen en zuster Akela op te lossen de hulp inroepen van Noa, Mees en Sterre, haar klasgenoten. Daardoor ontdekt ze dat iedereen wel een beetje 'anders' is.

'Ach,' zei Mees, 'bij ons zit dik zijn in de familie. (...) We hoeven maar naar een chocoladereep te kijken of we zijn al een kilo zwaarder.'

Roel Verheggen heeft in Zilverwind een schrijfstijl en taalgebruik die opvallen doordat hij zijn lezers niet onderschat. Het is goed en verzorgd Nederlands, niet onnodig simpel.  

Het verhaal wordt voorafgegaan door een soort proloog, 'Lang geleden', gevolgd door tweeëntwintig hoofdstukken die in het nu spelen. Deze hebben een prima lengte en soms nog een regel wit, waardoor het lezen gemakkelijk onderbroken kan worden.
De lay out ziet er mooi en gevarieerd uit. Er zijn appjes van Karlijn en haar vrienden; het dagboekje is in cursief schuinschrift met een ouderwetse letter z; plus de illustraties.

Zilverwind is het laatste deel van De geheimen van Schatterdam. Wil je ook graag weten wie Zilverwind is, waarom juist Karlijn de problemen moet oplossen en of dit haar en haar vrienden lukt, lees dan dit leuke en spannende boek! Vooral de boodschap die Roel Verheggen erin mee geeft is voor iedereen belangrijk. Anders zijn hoeft helemaal niet vervelend te zijn!

Recensie: Zilverwind - Roel Verheggen