Zoon van de Witte Magnolia's - Chloe Gong RECENSIE

Recensie: Zoon van de Witte Magnolia's - Chloe Gong

Chloe Gong gaat in Zoon van de Witte Magnolia’s verder waar ze is gebleven na Dochter van de Scharlaken Rozen. Zonder al te veel spoilers over het eerste deel weg te geven, kan er gezegd worden dat Juliette en Roma worstelen om in hun rivaliserende bendes de plek als troonopvolger veilig te stellen. Ze willen wat het beste is voor de stad Shangai en dat ligt niet altijd in lijn met wat hun eigen bende voor ogen heeft. Tel daarbij de politieke instabiliteit en het opnieuw opduiken van de monsters op, en je krijgt een situatie die zomaar uit de hand kan lopen.

Eigenlijk gelden alle dingen die je als lezer van Dochter van de Scharlaken Rozen hebt gedacht en gevoeld nu opnieuw. Dat is goed en slecht. Er zit zeker uniformiteit in de duologie Verboden duet, maar door het verdergaan in dezelfde vibe, voelt het wel met momenten traag aan. Het is niet zo makkelijk om het ‘trage’ te omschrijven, want er gebeurt vrij veel, maar het is meer dat het wat kabbelend beschreven is.

De schrijfstijl van Chloe Gong is, zeker binnen het Young Adult genre, taai te noemen. Het is een boek dat iets minder dan vijfhonderd bladzijden bevat en je moet best veel moeite doen om een hoog leestempo aan te houden. Dat betekent niet dat de stijl irriteert of niet mooi is, in tegendeel, maar je moet de tijd nemen om dit boek te lezen. Daarbij komt nog eens dat details belangrijk zijn en je niet zomaar even snel een paar bladzijden kan lezen. Gong eist de aandacht van de lezer op én ze eist ook dat je aandachtig leest. Er is gewoon geen andere manier om Zoon van de Witte Magnolia’s tot je te nemen. Dit wordt trouwens wel beter naarmate je verder vordert in het boek, zodat je de tweede helft eigenlijk in één ruk lijkt uit te kunnen lezen.

De setting, zowel in tijdsgeest als de plaats, is allesbepalend voor het gevoel dat je als lezer krijgt. De late jaren twintig en de roerigheid die ze met zich meebrengen in Shangai, vormen een deel van het decor waartegen Chloe Gong haar spannende en rivaliserende liefdesgeschiedenis neerzet. Roma en Juliette zijn niet echt enemies-to-lovers, maar meer lovers-die-eigenlijk-enemies-zouden-moeten-zijn. Net zoals Romeo en Juliet in het toneelstuk van Shakespeare. Toch is Zoon van de Witte Magnolia’s veel meer dan een herwerking hiervan. Wat je je wel steeds afvraagt, is hoe het zal aflopen, met name omdat het einde van Romeo en Juliet zo bekend is.

De monsters waren in het eerste deel, Dochter van de Scharlaken Rozen, het originele en element. Die originaliteit vervalt natuurlijk in dit tweede deel, maar Gong maakt dat goed door de nevenpersonages meer in beeld te laten verschijnen en zo nieuwe prikkels aan het verhaal te geven. Juliette’s nichten krijgen belangrijke rollen te vervullen en aangezien Rosalind in de volgende duologie van Gong de hoofdrol mag spelen, is dit er al een mooie aanloop naartoe.

Het tweede deel van de duologie is een waardige opvolger en levert de lezer precies wat deze kan verwachten na Dochter van de Scharlaken Rozen. De onderhuidse spanning, de roerige setting met rivaliserende bendes en politieke invloeden, en twee hoofdpersonages die steeds op zoek zijn naar zichzelf en elkaar. Roma en Juliette kunnen niet met en niet zonder elkaar, en dat levert mooie en soms hartverscheurende scènes op. De start van Zoon van de Witte Magnolia’s had wat vlotter leesbaar gemogen, maar eens je over de helft bent vergeet je dat compleet en word je volledig meegezogen in dit sfeerrijke verhaal. Een verhaal dat ondanks het fantastische element van de monsters, toch heel realistisch aanvoelt.

Recensie: Zoon van de Witte Magnolia's - Chloe Gong