Spreeuw en de Lichtgrot - Aisling Fowler RECENSIE

Recensie: Spreeuw en de lichtgrot - Aisling Fowler.

Een prachtige afsluiter van een indrukwekkende trilogie. Spreeuw en de lichtgrot van Aisling Fowler is het laatste deel in de fantasytrilogie Vuurbloed. In het eerste boek, Twaalf en het bevroren bos, leerden we het hoofdpersonage, het meisje Twaalf, kennen. Haar wereld, Tondel, een wereld met verschillende stammen en vol met magische wezens, is in gevaar en zij maakt deel uit van de Jagersgroep die hun wereld moet beschermen tegen de duistere wezens. In het tweede boek, Feniks en het IJSpaleis, roepen de heksen uit het ijspaleis de hulp van Feniks in.

En in dit derde boek, Spreeuw en de lichtgrot, komt alles samen in een grootse apotheose. ‘De meester’, een machtige duistere kracht, nadert met zijn angstaanjagende leger vol met de engste en gevaarlijkste wezens. Alle stammen zullen hun geschillen opzij moeten zetten en moeten samenwerken om deze gezamenlijke vijand te verslaan. Feniks is als elementaire vuurheks de aangewezen persoon om deze meester te verslaan, maar daarvoor heeft ze een mysterieus voorwerp nodig dat te vinden is in de lichtgrot van de kobolden.

Treffend is dat het hoofdpersonage in elke van de drie boeken een andere naam draagt, zoals blijkt uit de titels. In het eerste boek heet ze Twaalf, ze zal als jager immers pas een naam krijgen als ze die verdiend heeft en zich bewezen heeft. Dat dat gelukt is, blijkt uit het tweede boek waarin ze nu haar nieuwe naam Feniks mag dragen. En in het laatste boek zal ze weer haar oude stamnaam, Spreeuw aannemen. Dit kan allemaal wat verwarrend overkomen, maar is eigenlijk symbolisch heel mooi en wordt duidelijk naarmate je de boeken leest.

Ook in dit laatste boek, Spreeuw en de Lichtgrot, maken hoofdpersonage Spreeuw en haar vrienden weer een hele evolutie door. Spreeuw kan nu alsmaar beter haar vuurkrachten beheersen maar wat haar kwetsbaar maakt, is haar liefde en bezorgdheid voor haar vrienden. Ze is al zoveel dierbaren verloren dat ze het er niet bij kan hebben om ook hen nog kwijt te raken, waardoor ze soms verkeerde beslissingen neemt. Joekelhond werd in het tweede boek al heel wat menselijker en die metamorfose gaat in dit boek nog een stuk verder. Mooi is de les die hij ons daarmee geeft, menselijk zijn brengt heel wat zwakheden en kwetsbaarheden met zich mee, maar dat maakt het leven net zoveel mooier en rijker.

Knap hoe de auteur, Aisling Fowler, belangrijke levenslessen kan overbrengen in een fantasyboek vol magie. Ook deze magische wezens hebben menselijke gevoelens en gaan door emoties als verdriet, rouw, jaloezie,…En daarbovenop is het verhaal van begin tot einde ook nog eens heel erg spannend. Het is moeilijk om het boek weg te leggen want in elk hoofdstuk gebeurt wel iets nieuws. Het boek telt 366 bladzijden, wat best veel is voor een jeugdboek, maar daar ben je zo doorheen, want het blijft de hele tijd boeiend.

De mooie illustraties op de cover en in het boek zijn van Sophie Medvedeva, een illustrator die ook veel ervaring heeft in de videogame-industrie, en dat is niet verwonderlijk, want de personages uit Vuurbloed zouden ook niet misstaan in een videogame.

Aisling Fowler werd geboren in 1985 en groeide op in Sussex te midden van de boeken, waarin ze kon wegdromen van een magisch koninkrijk. Ze is dol op avonturen, voor zichzelf en voor haar personages.

Met Vuurbloed schreef ze een meer dan voortreffelijke trilogie, een echte aanrader. En je neemt met weemoed afscheid van de vele personages, want je had hun levens best nog wat verder willen volgen.

Recensie: Spreeuw en de lichtgrot - Aisling Fowler.