Schuilhuisje - Lena Kurzen RECENSIE

Recensie: Schuilhuisje - Lena Kurzen

Schuilhuisje speelt zich af midden in de Corona-crisis. De thuisquarantaine drukt een enorme stempel op de relatie tussen de twee hoofdpersonages, die allebei  thuiswerken. Zij wil heel graag een kind van hem, maar hij blijft er steeds omheen draaien wat hij daar van vindt. Als tussenstap nemen ze twee cavia’s, wat niet zo goed afloopt, en tevens een kentering lijkt te veroorzaken in hun onderlinge verhouding. De scheiding van zijn ex-vrouw en het verbroken contact met zijn zoon blijken toch een andere achtergrond te hebben dan vermoed en wanneer dat aan het licht komt, moet het vrouwelijke hoofdpersonage kiezen hoe ze daar mee omgaat.

Aangezien de wereld waarin de personages zich bewegen uiterst klein is, mede door de pandemie, ontstaat er nooit verwarring bij de lezer over wie wie is. De hoofdpersonages zelf blijven naamloos en dat zorgt voor een anoniemere setting, alsof dit over elk koppel ter wereld kan gaan. Een paar nevenpersonages worden wel steeds bij de naam genoemd, zoals zoon Joris, ex-vrouw Femke en collega Guido. Als je er achteraf over nadenkt, is het natuurlijk vreemd dat ze elkaars naam nooit noemen,  in geen enkele conversatie die beschreven staat, en het symboliseert de onpersoonlijkheid van hun relatie.

Door de manier waarop het verhaal wordt verteld door auteur Lena Kurzen, kijk je mee door de ogen van het vrouwelijk hoofdpersonage, en zij vertelt eigenlijk alles aan haar partner, die ze echt aanspreekt met ‘je’ en ‘jij’. Het lijkt daardoor bijna meer op een brief, waarin ze alles vertelt wat ze niet rechtstreeks durft of kan zeggen. Aangezien je enkel de visie van de vrouw krijgt, blijft het vrij éénzijdig natuurlijk en vraag je je af en toe wel af wat het mannelijk hoofdpersonage denkt.

De hoofdpersonages van Schuilhuisje zijn niet de meest aimabele karakters aller tijden. Je observeert hem door haar ogen en dat blokkeert als het ware het vormen van een mening over het vrouwelijk hoofdpersonage, waardoor zij lange tijd grijs blijft. De manier waarop zij hem beschrijft is zeker niet altijd liefdevol te noemen en je begint je samen met haar aan zijn kleine onhebbelijkheden te irriteren. Aangezien hij ook veel ouder is dan haar, vraag je je af en toe zelfs af wat ze überhaupt in hem ziet. Naarmate het wantrouwen groeit jegens hem, en je steeds meer begint aan te voelen dat hij heel vaak liegt, voelt het meer alsof hij een persoonlijkheidsstoornis heeft.

Schuilhuisje is erg herkenbaar en is een uitvergroting van hoe slechte communicatie binnen een relatie tot spanningen kan leiden. Ieder van ons kan zich ook de periode van thuisquarantaine goed herinneren, en Lena Kurzen heeft daarmee een uitstekend gekozen qua setting.

Als je van Ik ben er niet van Lize Spit hield, dan kan je waarschijnlijk ook genieten van Schuilhuisje. Het is zeker niet hetzelfde, maar gevoelsmatig bekruipt deze roman je op dezelfde manier. Het is beslist een turbulente leeservaring, waarbij je van verbazing in irritatie in een lachstuip valt. Het is moeilijk om de beoordeling in een aantal hartjes te vangen, maar het is absoluut een vlot leesbaar, memorabel verhaal.

Recensie: Schuilhuisje - Lena Kurzen