Sophie, de onweerstaanbare gravin – Georgette Heyer RECENSIE

Recensie: Sophie, de onweerstaanbare gravin – Georgette Heyer

Sinds het verschijnen van boeken en Netflix-serie over Bridgerton zijn verhalen over de regency-tijd erg populair. Al ver voordat Julia Quinn de regency deed opleven, vond Georgette Heyer de periode opnieuw uit. Sophie, de onweerstaanbare gravin dateert uit 1950 en is opnieuw uitgegeven in 2024 door uitgeverij Oceaan.

Georgette Heyer is een Engelse auteur van historische romans en detectives. De meeste verhalen die zij schreef, spelen zich af in de regency-periode. Desondanks bekende haar man na haar dood dat deze periode helemaal niet haar favoriete historische tijd was. Zij verbleef liever in gedachten in de Middeleeuwen. Uiteindelijk heeft ze voor haar dood maar één verhaal kunnen schrijven dat zich in deze tijd afspeelt.

Wanneer de broer van lady Ombersley vraagt of zij een tijdje onderdak aan zijn dochter wil bieden, zegt zij geen nee. Dochter Sophie is echter een heel ander type dan de stijve Engelse leden van de familie Ombersley en ze zet met haar wereldse gebruiken en kennis het leven van de hele familie op zijn kop. Ze haalt niet alleen de verbazing van de familie op zich, maar van de gehele ton. Toch heeft Sophie maar één doel: haar familie helpen waar ze helpen kan. En dit doet ze dan ook op haar geheel eigen wijze.

“De butler herkende de enige nog in leven zijnde broer van lady Ombersley onmiddellijk, zoals hij zijn minder opmerkelijke ondergeschikten naderhand liet weten.”

Het is duidelijk dat de schrijfster de sfeer van de regency in taal wil vatten. De afstandelijke en wollige manier van schrijven, is niet direct iets wat aanspreekt en menig lezeres zal hier ook afhaken. Het is moeilijk om een band te krijgen met personages als de schrijfstijl veel moeilijke, niet gebruikelijke woorden bevat en de zinnen zo lang zijn dat je ze soms twee keer moet lezen. Ook de dialogen tonen veel afstandelijkheid, waardoor het geheel kil aanvoelt. Ook al is dat niet altijd het geval.

Wanneer je hier doorheen weet te prikken, ontstaat er een leuk verhaal waar zeker fans van Bridgerton blij van worden. En zeg eerlijk, is het taalgebruik in Bridgerton ook niet ouderwets en afstandelijk? Persoonlijk moest ik ook even wennen aan de taal in de tv-serie, maar eenmaal gewend vloog ik door de serie heen. Zo is dat met Sophie, de onweerstaanbare gravin ook. Naarmate het boek vordert, hoort de schrijfstijl er gewoon bij.

“Het getuigt van een onacceptabel gebrek aan goede manieren, als je de paarden van een heer gaat mennen zonder zijn toestemming.”

Heyer weet met Sophie een leuk en vooral onvoorspelbaar hoofdpersonage neer te zetten. Het hart zit zeker op de goede plaats, maar door de vrije opvoeding die ze gehad heeft, zet ze het leven van de familie Ombersley goed op z’n kop. De manier hoe ze met ‘ongemakkelijke’ situaties omgaat is soms hilarisch en de stijfheid van de Ombersley’s komt op zulke momenten duidelijk naar boven.

Sophie, de onweerstaanbare gravin is een roman met veel personages. Niet alle personages zijn even belangrijk en dat heb je al snel door. Daardoor is het niet storend dat er heel veel personages zijn. Heyer weet het verhaal zo te vertellen dat je de belangrijke personages wel onthoudt. Zij komen voldoende aan bod om het verhaal goed te volgen. De echte ster is Sophie, en daar geniet de lezer dan ook het meest van.

Uiteindelijk is Sophie, de onweerstaanbare gravin een heerlijk boek. Een boek dat je even meeneemt naar het Londen in de regency-tijd. Een verhaal dat je regelmatig laat lachen en een roman waarin je het hoofdpersonage in je hart sluit. Bijt door het eerste stukje heen totdat je gewend bent aan de schrijfstijl en je zult genieten van een prachtig verhaal vol onverwachte twisten.

Recensie: Sophie, de onweerstaanbare gravin – Georgette Heyer