Een regenboog in mijn kast - Dolf Verroen RECENSIE

Recensie: Een regenboog in mijn kast - Dolf Verroen

Dat Dolf Verroen een monument is in de Nederlandse jeugdliteratuur kan niemand ontkennen. Dat hij na zijn zeventigjarige schrijverscarrière op 95-jarige leeftijd nog steeds boeken publiceert die jongeren aanspreken is zonder meer lovenswaardig te noemen. Deze boeken worden ook steeds persoonlijker. Toen hij met Niemand ziet het (2019) de Zilveren Griffel won, dacht men dat dit zijn afscheid was. Het autobiografische boek over zijn jeugd als homojongen in 1947 kon op heel veel bijval rekenen. Een regenboog in mijn kast handelt over hetzelfde thema, maar speelt zich af in het heden. Ook hier werkte Verroen weer samen met illustrator Charlotte Dematons.

Een regenboog in mijn kast vertelt het verhaal van de dertienjarige Jasper. Het is vakantie, heet en hij moet de zomer door spartelen. Jasper valt op jongens en vertelde dat aan zijn ouders, zijn vrienden weten het niet. Jasper is het prototype van de twijfelende en zoekende puber die enorm worstelt met zijn geaardheid. Hij vult zijn dagen door uren aan het zwembad te zitten met zijn vrienden Jaap en Simon. Als zijn ouders op vakantie gaan, verblijft hij bij zijn grootouders. Van oma Truus krijgt hij een regenboogriem om ‘te dragen als hij er klaar voor is’. Jasper is ook stiekem verliefd op Menno, een jongen uit zijn klas die zich meisje voelt. Vaak dwalen zijn gedachten af naar Menno of andere jongens. Op het einde van de vakantie vertelt hij Jaap en Simon dat hij homo is. Ze laten hem links liggen, maar toch start Jasper het nieuwe schooljaar zelfverzekerd en tevreden met zichzelf.

Dolf Verroen slaagt erin om de gevoelens, angsten en twijfels van een jongen die met zichzelf in de knoop ligt op een eerlijke en zeer herkenbare manier te verwoorden. Deze zaken zijn namelijk van alle tijden. De setting in het heden lijkt echter niet helemaal te kloppen. Het lijkt alsof hij zijn eigen jeugd naar vandaag heeft getransponeerd, maar de sfeer blijft wat hangen in het verleden. Los daarvan is en blijft het verhaal ontroerend en pakkend. Verroen blijft ook trouw aan zijn stijl: 40 korte hoofdstukken, zeer korte zinnen, soms in een staccatostijl, maar recht voor de raap zonder zaken te verzwijgen. Het ik-perspectief betrekt de jonge lezer helemaal in het verhaal en kan zich zo identificeren met Jasper. Ook het zwoele zomergevoel, met de verveling die soms opduikt, is heel goed beschreven en draagt bij tot de steeds meer twijfelende Jasper, al zit hier misschien ook iets te veel herhaling in. Een regenboog in mijn kast kan vast en zeker een ondersteuning zijn voor jongeren die moeite hebben om zichzelf te zijn en twijfelen aan hun geaardheid. In dat opzicht heeft Verroen weer een mooi staaltje acceptatieliteratuur geschreven.

Recensie: Een regenboog in mijn kast - Dolf Verroen