De spoken van Brugge - Nadine Monfils RECENSIE

Recensie: De spoken van Brugge - Nadine Monfils

René Margritte is het tegenovergestelde van zijn pragmatisch ingestoken vrouw Georgette. Samen vormen ze dan ook een komisch duo op zoek naar een moordenaar. Dit keer brengt de zoektocht hen naar Brugge, een schilderachtig stadje dat een prachtig decor biedt aan een bijzondere familie. Het kluwen van kleine aanwijzingen brengt het koppel van vele restaurants naar zelfs een tussenstop bij de nonnen! Al moet René daar wel enkele van zijn principes opzij zetten.  In het decor van de historische straatjes, met vele verwijzingen naar de schilderijen van René, wordt de lezer meegenomen in de zoektocht naar de moordenaar van een onbekende buurman.

De spoken van Brugge is het derde deel van Het dolle detectivewerk van Margritte en Georgette, wat eigenlijk een eerbetoon is aan de Vlaamse schilder René Margritte. Margritte leefde van 1898 tot 1967. Tijdens zijn leven heeft hij de schrijfster van deze detectiveserie Nadine Monfils gekend. Dat het koppel Margritte een oude ziel heeft lees je tussen de regels door, al doet de AI-achtige creatie op de kaft anders vermoeden. Juist deze koppeling tussen “ouderwets” en het huidige tijdperk zet de lezer met regelmaat op het verkeerde spoor. Het maakt het met name lastig om de personages goed in te schatten.

De niet zo toegankelijke schrijfstijl van Nadine Monfils helpt in dat opzicht ook niet mee. Ze maakt veel gebruik van lange zinnen met een wat poëtische insteek. Soms doet haar droge humor in combinatie met Vlaamse uitspraken de lezer hardop lachen, een lach is de lezer gegarandeerd, maar het haalt ook het tempo uit het verhaal. Voor een dun boekje moet de lezer zich soms echt door het verhaal worstelen. De vele verwijzingen naar de (kunst)historie en met name het eigen werk van Margritte maakt het dan ook niet makkelijker voor de lezer die hierin niet thuis is. Ook de wisseling tussen de vele namen: nu eens René dan weer Margritte, in opvolgende en soms zelfs dezelfde zin, maken het verhaal niet beter. Voeg hier nog een trage opbouw en onlogisch gekozen woorden aan toe en het is soms echt een uitdaging om De spoken van Brugge uit te lezen.

De lezer begrijpt wel dat René en Georgette een kleurrijk duo vormen, die zorgen voor de nodige humor. Dat laatste wordt nog benadrukt door zo nu en dan het perspectief van hun hondje, Loulou te kiezen. Alleen een beetje jammer dat op visuele wijze op geen enkele manier deze perspectiefwisseling wordt aangekondigd. Nu wisselt het perspectief van René naar Georgette naar Loulou in drie opvolgende zinnen.

Wie ook een rol heeft in dit verhaal is Nadine Monfils zelf in de vele voetnoten. Al wordt nooit helemaal duidelijk welke rol dit is: de alwetende verteller, een personage in het verhaal of een gids door de schilderkunst en vertaler van Belgische termen? Het contrast met waarheidsgetrouwe informatie en fictie zorgen soms voor scepsis bij de lezer, waardoor de lezer nooit helemaal lekker in het verhaal van de De spoken van Brugge komt.

Kortom, De spoken van Brugge is een bijzondere cosy crime die gegarandeerd zorgt voor een lach bij de lezer. Desondanks kennen de schrijfstijl van Nadine Monfils, de opbouw van het verhaal en de personages de nodige “maren”, waardoor je als lezer nooit echt lekker in het verhaal komt. Enige affiniteit met kunsthistorie is eigenlijk wel een must. Na het lezen van De spoken van Brugge weet je als lezer echter één ding zeker: een Margritte herken je inmiddels van verre!

Recensie: De spoken van Brugge - Nadine Monfils