Laatbloeier – Macey Eddings RECENSIE

Recensie: Laatbloeier – Macey Eddings

Opals leven is een chaos. Ze is na haar studie blijven hangen in een treurig baantje, hunkert nog steeds naar aandacht van haar ex en de enkele vriendin die ze heeft, maakt schaamteloos misbruik van haar. Ze kan het dan ook amper geloven als ze een half miljoen wint met een kraslot. Met beide handen grijpt Opal dit aan voor een frisse start en volledig impulsief koopt ze een bloemkwekerij. Maar als ze daar aankomt, blijkt er al iemand te wonen. Deze knappe dame genaamd Pepper beweert dat zij de eigenaar is en is niet van plan zomaar te vertrekken. Het tweetal sluit een overeenkomst, die ook inhoudt dat ze er samen zullen wonen. Dat is met hun botsende persoonlijkheden nogal een uitdaging, maar wordt helemaal ingewikkeld als ze zich ook nog eens sterk tot elkaar aangetrokken gaan voelen.

Macey Eddings heeft het naar eigen zeggen tot haar missie in het leven gemaakt om mentale gezondheid bespreekbaar te maken én liefdesverhalen te schrijven voor ieder brein. Klinkt misschien als een bijzonder streven, maar minder als je weet dat Eddings zelf neurodivers is. Neurodiverse mensen verwerken informatie dan anderen, en gaan ook anders om met gevoelens. Nog duidelijker dan deze uitleg spreken haar boeken, en zeker ook haar nieuwste: Laatbloeier. Hoofdpersonages Opal en Pepper zijn beide neurodivers, en je hoeft maar een klein stukje te lezen om een beeld te krijgen van wat dat in hun geval betekent.

Een pluspunt aan Laatbloeier is dan ook zeker dat Eddings haar beide hoofdpersonen goed uitwerkt. Opal is hyperactief en impulsief, twijfelt constant aan zichzelf en kan slecht nee zeggen. Eddings weet dit meteen in de eerste paar hoofdstukken sterk neer te zetten. Met slechts een paar korte scènes heb je al een beeld van Opal – en leef je met haar mee. Zo sterk, dat je bij een scène als het moment dat ze de bloemkwekerij gaat kopen ongemerkt sneller gaat lezen omdat je móet weten hoe het verder gaat. Want hoe kan het dat iemand zo overtuigd doorgaat op een route vol rode vlaggen… Tegenspeelster Pepper is duidelijk Opals tegenpool. Waar Opal een zonnestraal is met roze haar en een constante brede glimlach, is Pepper een donderwolk in een tuinbroek en op klompen. En toch is de chemie tussen hen al snel broeierig.

Van het plot moet Laatbloeier het niet hebben en ook de bijpersonages blijven allemaal vrij vlak. Opal en Pepper geven de diepgang – ze zijn niet doorsnee, zowel door hun neurodiversiteit en de lhbtq+-insteek van het verhaal. Maar ook omdat ze een ontwikkeling doormaken en zo samen zorgen voor de dynamiek van aantrekken en afstoten. Daarbij heeft Eddings een pittige schrijfstijl. Het verteltempo ligt hoog, ze gebruikt veel innerlijke monologen en dialoog met hoog oplopende emotie, en is ook niet vies van een paar seksscènes. Wel moet je met twee ik-vertellers goed opletten wie er aan het woord is. De wisselingen leiden soms tot wat verwarring. Al met al voelt Laatbloeier een beetje als een wat uitdagendere variant op een bouquetreeksromannetje. Het verloop en einde laten zich raden, maar zeker voor liefhebbers van feelgood is er voldoende voor een zeer prima leeservaring.

Recensie: Laatbloeier – Macey Eddings