Duivelse meiden – Bianca Mastenbroek RECENSIE

Recensie: Duivelse meiden – Bianca Mastenbroek

Duivelse meiden, geschreven door Bianca Mastenbroek, heeft twee verschillende verhaallijnen. De eerste speelt zich in het heden af met Tasmara in de hoofdrol. Heylken is het hoofdpersonage in het verleden.

Tasmara zit in groep 8 en wil graag bij de populaire kinderen in de klas horen. Kasia geeft een verjaardagsfeestje, maar Tasmara krijgt geen uitnodiging. Als ze aanbiedt om foto’s te maken, iets waar ze goed in is, mag ze toch komen. Ze hoort erbij en voelt zich steeds minder eenzaam. Tot ze een gesprek opvangt en te weten komt wat er echt aan de hand is.

Heylken leeft in de zestiende eeuw. Het gerucht gaat dat haar moeder kan toveren, dat ze mensen ziek maakt, het graan heeft betoverd en met de duivel danst. Heylken wil dat niet geloven, maar hoort dan dat andere meisjes het ook over haar hebben. Zou zij een kind van de duivel zijn? En is dat waarom zij zo hard moet werken op de boerderij, terwijl haar zusjes niets hoeven te doen.

Mastenbroek heeft de twee verhaallijnen op een knappe manier met elkaar vervlochten. Duivelse meidenbegint als twee losse verhalen. Tot Tasmara een tentoonstelling bezoekt en meer te weten komt over de heksenvervolgingen in de zestiende eeuw. Ze raakt geïntrigeerd door het (waargebeurde) verhaal over Heylken en bijt zich hierin vast. Vanaf dat moment zie je parallellen tussen wat Tasmara overkomt en waar Heylken mee te maken heeft. De verhalen beginnen dan in elkaar over te lopen en zijn dan onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Het centrale thema van Duivelse meiden is pesten en buitensluiten. Sociale druk blijkt van alle tijden te zijn. Al snel blijkt dat eenzaamheid voor iedereen op de loer ligt. De gevolgen kunnen bijzonder ernstig zijn. Ook illustreert het boek goed dat de waarheid vaak anders is dan je op het eerste gezicht denkt.

De hoofdstukken in Duivelse meiden zijn kort. De perspectieven wisselen elkaar af tussen Tasmara en Heylken. Aan ieder hoofdstuk gaat een kleine illustratie vooraf: een fototoestel voor Tasmara en een heks op een bezemsteel voor Heylken. Enerzijds is dat passend voor het verhaal in de zestiende eeuw, anderzijds bevestigt het het stigma op Heylken en haar moeder.

Het boek is geschreven voor lezers vanaf tien jaar. Het verhaal in het heden is ook zeker geschikt voor deze leeftijdsgroep. Het verhaal in het verleden kan voor deze lezers (behoorlijk) heftig zijn. Het gaat over heksenvervolgingen, de onorthodoxe verhoren in die tijd en terechtstellingen. Niet alle lezers vanaf 10 jaar zullen er al toe zijn dit te lezen.

Achter in het boek staat een verklarende woordenlijst die ingaat op de moeilijke woorden en zaken uit de zestiende eeuw, dat is fijn. Iets minder prettig is dat deze woorden in de tekst dikgedrukt zijn. Het kan het lezen verstoren. Het boek eindigt met een uitgebreide verantwoording en een toelichting op het verhaal.

Recensie: Duivelse meiden – Bianca Mastenbroek