Als ik je vergeet – N.S. Perkins RECENSIE

Recensie: Als ik je vergeet – N.S. Perkins

Als Wren en Aaron elkaar voor het eerst ontmoeten, hebben ze beiden een slechte dag achter de rug. Aaron is afgewezen na een huwelijksaanzoek, Wren heeft net te horen gekregen dat ze drager is van het gen voor vroegtijdige Alzheimer. Samen klagen ze over hun leven, in de veronderstelling dat ze elkaar nooit meer zullen zien. Niet wetend dat Aaron Wren een aantal maanden later zal vragen de advocaat te zijn in de rechtszaak van zijn vader tegen het ziekenhuis dat hem niet goed heeft behandeld. Wrens leven draait op dat moment om orde en regelmaat, en vooral zo weinig mogelijk relaties aangaan met mensen. Door het aannemen van de zaak van Aarons vader wordt ze langzaam opgenomen in zijn familie en krijgt ze vooral voor Aaron sterke gevoelens. Maar wil ze dat wel, wetend dat ze hun en alles om haar heen in de toekomst onherroepelijk zal vergeten?

N.S. Perkins omschrijft zichzelf met ‘overdag arts, ’s nachts schrijver van romantische verhalen’. Niet zo vreemd dus dat Als ik je vergeet, het eerste boek dat van deze Canadese auteur in Nederlandse vertaling verschijnt, een medisch tintje heeft. Wrens leven wordt zeer sterk bepaald door de wetenschap dat ze drager is van het gen voor vroegtijdige Alzheimer. Perkins belicht de dingen waar ze tegenaan loopt van alle kanten. Zo is er Wrens moeder, die haar dagen rustig doorbrengt in een verpleegtehuis, maar woedeaanvallen krijgt als haar dochter op bezoek komt. Ze heeft namelijk geen idee meer wie Wren is. Als tegenhanger van Wrens manier met omgaan met hoe haar toekomst eruit zal zien is er nicht Aqidah, die zich niet heeft laten testen, getrouwd is en drie kinderen heeft. En ook de afhankelijkheid van Aarons zieke vader bieden een blik op hoe Wrens leven eruit zou kunnen gaan zien.

Daarmee wordt Als ik je vergeet duidelijk geleid door intense thema’s als drager zijn van het gen van een ernstige ziekte, hoe om te gaan met zieke mensen in je omgeving en afscheid (moeten) nemen van het leven zoals je dat kent of zou willen. Perkins boek doet in de verte denken aan het boek/de film Still Alice. Het verschil is dat Alice’s verhaal begint als ze ziek wordt en Als ik je vergeet juist ingaat op de vragen waar iemand voor komt te staan die ontdekt dat hij/zij mogelijk ziek zal worden. Kun je het anderen aandoen om met jouw ziekte te moeten leven of is dat iets waar je zelf en vooral alleen doorheen moet? Wren kiest vol overtuiging voor die eenzame route, tot ze dat niet meer kan. En daar komt de romantiek om de hoek. Aaron is vanaf de proloog de adembenemende love interest waar Wren als een blok voor valt. Helaas brengt Perkins dat meer met woorden over dan met gevoel.

Waar Wrens medische dilemma op allerlei manieren bekeken wordt, is de liefde tussen Wren en Aaron vrij rechttoe-rechtaan. Als ik je vergeet leest makkelijk weg, laat je meeleven met de twee hoofdpersonen en zeker ook hopen op een happy end. Maar meevoelen en zwijmelen biedt dit boek je niet heel sterk. Perkins zegt dat er aantrekkingskracht is, maar laat het je niet voelen. En dan is er de afwisseling tussen Wren en Aaron als vertellers. Aarons verhaal is eigenlijk niet zo boeiend. Wren is vele malen interessanter, maar toch is de helft van Als ik je vergeet het verhaal van Aaron. Daarbij krijgt het wat clichématige romantische verhaal de vertelling richting het einde steeds meer de overhand en zeker het einde is er nog wat geforceerd bijgefrommeld. Maar ondanks dat is Als ik je vergeet mede dankzij de kerstboom-boomgaard en het hoogtepunt op kerstavond een prima papieren alternatief voor een kerstfilm tijdens de donkere maanden van het jaar.

Recensie Als ik je vergeet – N.S. Perkins