Het gele huis - Mieko Kawakami RECENSIE

Recensie: Het gele huis - Mieko Kawakami

"Ik sluit mijn ogen en zeg tegen mezelf dat er niets aan de hand is. (...) Er is niets om me zorgen over

te maken. Ik weet al twintig jaar niet hoe het met haar gaat (...) Er is sindsdien veel tijd verstreken, en

alles is voorbij, ligt achter me. (...) Er is niets aan de hand, zeg ik meerdere malen tegen mezelf."

Mieko Kawakami (1976) roept aan het begin van Het gele huis spanning op. Hoofdpersonage Hana Ito leest bij toeval een artikel van een rechtszitting waarin Kimiko terecht staat op verdenking van het toebrengen van letsel, bedreiging en vrijheidsberoving. Hoewel het twintig jaar geleden is dat zij contact had met Kimiko, gaat haar hart hevig tekeer. Als lezer wil je nu perse weten wat er dan twintig jaar geleden is gebeurd. Na een korte inleiding die speelt in het heden van 2020, de corona-tijd, neemt de schrijfster je mee naar het verleden.

Mieko Kawakami begon als zangeres, later legde zij zich toe op dichten en schrijven. Ze won vele prijzen in Japan en haar boeken zijn in meer dan twintig talen vertaald. Bij ons raakte zij bekend door haar bestseller Borsten en eitjes. Andere naar het Nederlands vertaalde boeken van haar zijn o.a. Hemel en Alle geliefden van de nacht. Het gele huis werd mooi vertaald door Maarten Liebregts.

Hana groeit op met een moeder die chaotisch, naïef en onverschillig is. Zij wil niets liever dan ontsnappen aan dit leventje. Maandenlang werkt zij bijna dag en nacht om zoveel geld te sparen dat zij op zichzelf kan gaan wonen. Wanneer dit geld, op een eerlijke manier verdiend, door een 'vriendje' van haar moeder gestolen wordt, is ze ten einde raad. Zij komt Kimiko, een vriendin van haar moeder tegen, die vriendelijk is en als een net persoon overkomt en gaat met haar mee. Samen openen zij een bar, Lemon genaamd. Het gaat hen voor de wind. In die tijd raakt Hana geobsedeerd door de kleur geel, die voor voorspoed zou zorgen. Ook in dit kleine huishouden is Hana, nog steeds minderjarig, degene zich verantwoordelijk voelt, het verdiende geld verdeelt tussen haar en Kimiko en het spaargeld beheert. Nog twee andere minderjarige meisjes gaan deel uitmaken van de bar en het huishoudentje en laten zich door Hana leiden. Wanneer het gebouw waarin de bar gevestigd is, volledig uitbrandt en Hana's moeder door Hana gered moet worden van haar schulden, gooit Hana het roer om. Hoewel ze doodsbang is bij alle criminele acties die ze onderneemt, is dit waarvan ze nu leeft. Ze zet ook de andere meisjes ertoe aan om zich te begeven in deze schimmige wereld van onderwereldfiguren, waar niemand is wat hij lijkt, waar mensen 'verdwijnen' en waar geweld niet geschuwd wordt.

Deze terugblik naar twintig jaar geleden, beslaat ongeveer vijfhonderd bladzijden. De schrijfster neemt alle tijd om te beschrijven hoe Hana in de ban van Kimiko komt, hoe deze haar vertrouwd maakt met stevig drinken en toe laat dat Hana alle beslissingen neemt. Het enige wat Kimiko doet is rondlopen met een stofdoekje en afstoffen.

De periode vóór de criminele activiteiten wordt heel uitgebreid beschreven en het kost dan ook enige moeite om verder te lezen. Elke vorm van spanning ontbreekt. Pas achteraf als je doorleest besef je hoe belangrijk deze periode is. De zelfkant, de armoe, de troosteloosheid van de mindere buurten worden goed in beeld gebracht. Alles doet er toe. De lezer beseft dat Hana niet anders kon doen dan zij doet. Haar omstandigheden, haar milieu, haar zogenaamde vrienden brengen haar in deze positie.

Kawakami is op haar best in de beschrijving van het karakter en de ontwikkeling van Hana. Het meisje wordt verteerd door schuldgevoelens over alles en iedereen en heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel dat langzaam overgaat in de drang om alles te controleren. Het is mooi om te lezen hoe zij zich ontwikkelt en hoe de andere meisjes hiermee om gaan.

Voor wie wil weten wat er zich precies heeft afgespeeld tussen Kimiko en haar 'slachtoffers', kan ik Het gele huis van Mieko Kawakami van harte aanraden. De schrijfster brengt de minder rooskleurige kant van Japan en hoe minderjarigen ingezet worden voor criminele zaken perfect in beeld.

Recensie: Het gele huis - Mieko Kawakami