De dagen die komen - Mélissa Da Costa RECENSIE

Recensie: De dagen die komen - Mélissa Da Costa

Na een traumatische avond waarin alles in Amande's leven op zijn kop komt te staan, trekt ze zich terug in een oud huurhuis op het Franse platteland. De zomer gaat voorbij, en Amanda laat amper leven en licht binnen in het huis. Alles doet pijn en ze weet niet hoe ze zichzelf moet helen. Wanneer ze de oude kalenders van de vorige bewoonster vindt, met tips over tuinieren, koken en nog veel meer, klampt Amande zich daar aan vast. Ze volgt de dagen van de kalenders en ontdekt nieuwe dingen en dat helpt haar om haar verleden te verwerken.

Mélissa Da Costa is natuurlijk bekend van haar vorige roman, Al het blauw van de hemel. Dit boek veroverde heel veel lezersharten en doet dat nog steeds. Met De dagen die komen toont Da Costa aan dat ze geen eendagsvlieg is. Natuurlijk is het niet de bedoeling dit boek te gaan vergelijken met Al het blauw van de hemel, maar het is moeilijk om je verwachtingen totaal opzij te zetten voor je aan De dagen die komen begint.

Het trauma van hoofdpersonage Amande is heel groot, en het is soms moeilijk voor de lezer om zich helemaal in te leven in het verdriet dat ze heeft. Mélissa Da Costa geeft niet alle informatie in één keer prijs en het duurt eventjes voor je het gehele plaatje compleet hebt. Daarmee zoomt Da Costa in op de moeite die Amande heeft met contact maken met de buitenwereld. Alsof het zelfs teveel moeite kost om de lezer haar verhaal te laten weten.

Het ontdekken van de kalenders met aantekeningen en hoe die Amande helpen met haar leven weer bij elkaar te rapen, is een uniek element. Het is niet zozeer dat het hoofdpersonage nieuwsgierig is naar de vrouw achter de aantekeningen, maar ze gebruikt ze echt als houvast. Ze krijgt een doel, hoeft zelf niet na te denken over toekomst of verleden, en dat kan je als lezer wel begrijpen. Wat Da Costa daarnaast goed aangeeft is dat de lege momenten zwaar vallen. Als er geen aanwijzingen zijn om te volgen, ligt de depressie in die eerste periode op de loer.

De mens is in staat om zichzelf te helen, zelfs hele grote trauma's kunnen verwerkt worden, maar na de verwerking is de persoon vaak wel veranderd. Je leert Amande heel goed kennen in De dagen die komen en je raakt zo innig met haar verbonden, dat ze van vlees en bloed lijkt. Da Costa heeft misschien niet de meest innemende persoonlijkheid gekozen voor haar hoofdpersonage, maar sommige nevenpersonages maken dat zeker goed, en het gaat meer om de ontwikkeling die Amande doormaakt dan haar start- of eindpunt.

De dagen die komen heeft een kabbelend tempo en dat is iets wat je als lezer goed in de gaten moet houden. Als je niet van trage verhalen houdt, met veel psychologische diepgang, dan is De dagen die komen misschien niet iets voor jou. Het is in dat opzicht wel anders dan Al het blauw van de hemel.

De dagen die komen is een prachtig verhaal over opkrabbelen na een trauma, en hoe de natuur je daarbij kan helpen. Vertrouw op jezelf en leun op de mensen om je heen waar nodig. Mélissa Da Costa geeft haar hoofdpersonage rauwe emoties mee, maar houdt het verhaal sober. Het is geen boek dat je in één ruk uitleest, maar meer als een glas goede rode wijn, waar je rustig van moet genieten.

Recensie: De dagen die komen - Mélissa Da Costa