Boodschappers van de storm – Inez Corbi RECENSIE

Recensie Boodschappers van de storm – Inez Corbi

Na een moeilijke periode voelt Lexi zich thuis in Cornwall. Ze heeft een nieuwe liefde en gaat helemaal op in haar baan als samensteller van een tentoonstelling over de geschiedenis van de beroemde tuinen van Heligan. Haar zoektocht door de archieven brengt haar bij de periode rond de Eerste Wereldoorlog, toen bijna alle tuinmannen van Heligan in het leger gingen. Plotseling duikt de naam van een vrouw in de overzichten van wie wanneer welk werk gedaan heeft. Deze Hailee kwam in 1913 als keukenmeid in dienst op Heligan. Haar verhaal raakt verweven met de geschiedenis van Heligan, en blijkt zelfs door te lopen tot in Lexi’s eigen verleden.

Inez Corbi wist van jongs af aan dat ze schrijver wilde worden. Na het winnen van enkele korte verhalen-wedstrijden begon ze aan haar eerste roman. Inmiddels is ze meerdere boeken verder, en een serie over de zogenoemde Verloren Tuinen van Heligan. Na Een nieuw begin en De roep van het onbekende komt met Boodschappers van de storm een einde aan haar vertelling van de bijbehorende geschiedenis.

Het landgoed van Heligan ligt in Cornwall, het uiterste zuidelijke puntje van Engeland. Ook al woont Corbi volgens haar biografie in Frankfurt, ze is duidelijk goed bekend met de Verloren Tuinen. Met veel liefde voor de flora en fauna brengt ze de tuinen tot leven, zowel in het verleden als in het heden. De drie delen van de serie zijn los van elkaar te lezen, met name wat betreft de historische vertelling. Ook in Boodschappers van de storm krijgt weer een volgende generatie een stem, en daarmee een nieuwe periode van de geschiedenis.

De Eerste Wereldoorlog heeft in Engeland diepe sporen achtergelaten, en betekende het einde van de eerste bloeitijd van de tuinen van Heligan. In Nederland hebben we daar minder gevoel bij, en Boodschappers van de storm is ook niet het boek waardoor je dat wel gaat voelen. Het enorme gat dat de oorlog in de (mannelijke) bevolking van de deelnemende landen heeft geslagen, wordt wel benoemd, maar niet gevoeld. Corbi laat met bijna alle échte tuinmannen twee fictieve figuren de oorlog in vertrekken. Maar doordat de focus op hen ligt, is er amper ruimte voor het verlies van hen die daadwerkelijk nooit meer terugkwamen.

Ook heeft Corbi de neiging veel extra’s in haar verhaal te willen stoppen. Haar hoofdpersonen missen in 1912 toevallig hun boot naar Amerika (de Titanic… en dat realiseren ze zich in een kroeg waar vlak voor vertrek vier mannen zitten te kaarten – klinkt dat bekend?). Later wordt veel aandacht besteed aan nep-foto’s waarop geesten te zien zouden zijn. Interessant, maar misschien niet relevant?

Eenzelfde probleem kent het verhaal van Lexi. De geschiedenis van Heligan hangt aan haar verhaal in het heden, dat loopt van boek één door naar boek drie. Corbi praat nieuwe lezers zeker bij over de voorgeschiedenis, maar meevoelen met de nieuwe gebeurtenissen is toch een stuk lastiger als je de dreiging uit de eerdere boeken niet kent.

Boodschappers van de storm is niet een boek dat diepe emotie opwerkt, maar heeft wel een charme die je tot de laatste bladzijde meeneemt. Dat zit met name in de verrassing dat de Verloren Tuinen van Heligan echt zijn en een heel aantal personages werkelijk geleefd heeft (of zelfs nog leeft). Corbi’s schrijfstijl is toegankelijk en leest makkelijk weg, en zoals gezegd brengt ze de tuinen tot leven. Dat maakt deze Tuinen van Heligan-serie prima promotiemateriaal voor een bezoekje aan Cornwall.

Recensie Boodschappers van de storm – Inez Corbi