De Helletorens: Tweelingbloed - Hannelore Bedert RECENSIE

Recensie: De Helletorens: Tweelingbloed - Hannelore Bedert

“Twee Helletorens, Twee vrienden, Een Strijd”

De Helletorens: Tweelingbloed van Hannelore Bedert ziet er op het eerste oog erg mooi uit: een hardcover uitvoering met blauwe sprayed edges met tekeningen van bomen. De tekening van een toren en de donkere achtergrond op de voorkant van het boek maken het een beestje duister, waardoor je als lezer verwacht een spannend verhaal te gaan lezen. En dan is er natuurlijk ook nog het getekende vliegje, wat maakt dat je al nieuwsgierig wordt terwijl je nog geen letter hebt gelezen.

De plot doet dystopisch aan: in twee torens, die afgesloten zijn van de buitenwereld, bestaan rangen en hoe lager je woont, hoe beter je het hebt. Wrede Helleherders bewaken alles en iedereen. Lexa droomt van een beter leven en hoopt dat ze na haar keuzemoment dit leven krijgt en zo ook een medicijn vindt voor haar zieke vader. Maar natuurlijk loopt het niet zoals ze wenst. Het verhaal doet een beetje denken aan de trilogie: Duizend Hoog van Katharine McGee, hoewel dat een ander plot heeft, en ook aan de televisieserie Arcadia, waar iedereen een score heeft en hoe hoger de score, hoe beter je het hebt (of toch niet).

Vanaf het allereerste begin word je het verhaal ingezogen. De sfeer is meteen beklemmend, dreigend en mysterieus ook. Lexa is een fantastisch personage, je leeft met haar mee, ook omdat zij degene is die het verhaal vertelt. Ze probeert zich gedeisd te houden. Haar vriend Mico daarentegen is haar tegenpool. Hij is onvoorspelbaar. Als Lexa na haar keuzemoment erachter komt, dat alles anders is dan gedacht, ontspint zich een boeiend verhaal, dat je als lezer niet loslaat. Constant zijn er onverwachte wendingen die je niet aan ziet komen, wat maakt dat het heel moeilijk is om het boek weg te leggen. Twee ontknopingen komen echt uit het niets en zijn totaal onverwacht! Naarmate het verhaal vordert moet je door blijven lezen omdat je wilt weten hoe het verder gaat. De spanning wordt door Hannelore Bedert heel goed opgevoerd. De mythologie, het ontstaan van de wereld waarin Lexa en Mico leven, is uniek en fantasievol.

De schrijfstijl van De Helletorens: Tweelingbloed is vloeiend, het verhaal leest prettig. De wereld waarin het verhaal zich afspeelt is heel goed uitgevoerd, het is beeldend en de fantasie van Hannelore Bedert om dit verhaal neer te zetten, is geweldig. Je vraagt je af wat haar inspiratie voor dit boek geweest is. De sfeer is duister, beklemmend, dreigend, het is een wereld met een elite die alles beslist voor anderen. Het doet een beetje denken aan de sfeer in de boeken van Suzanne Collins en de Divergent-serie van Veronica Roth.

Hannelore Bedert heeft met De Helletorens: Tweelingbloed een heel goed en meeslepend dystopisch verhaal geschreven, met een geweldige world-building, een meeslepende plot met onverwachte wendingen, een vloeiende schrijfstijl en met een geweldig hoofdpersonage. Dit boek is het eerste deel en na het einde van dit boek wil je gewoon gelijk het tweede deel lezen, want er zijn nog zoveel vragen en mysteries die moeten worden beantwoord en opgelost. En daarvoor moeten we toch echt wachten tot 2026.

De Helletorens: Tweelingbloed van Hannelore Bedert is een boek dat een must read is voor liefhebbers van dystopische verhalen en zeker voor fans van De Hongerspelen en Divergent. Een absolute aanrader!

Recensie: De Helletorens: Tweelingbloed - Hannelore Bedert