De boer, de vrouw en de brandewijn – Jonas Jonasson RECENSIE

Recensie: De boer, de vrouw en de brandewijn – Jonas Jonasson

Soms is een boek een verrassing, een aangename verrassing zelfs. Dat Jonas Jonasson kan schrijven, en een unieke schrijfstijl heeft, was natuurlijk al bekend na het lezen van De 100-jarige man die het raam uitklom en verdween. Het horen dat er een nieuw boek van de schrijver zou verschijnen, met net zo’n boeiende titel, De boer, de vrouw en de brandewijn, was dan ook goed nieuws.

Jonasson neemt ons in zijn nieuwe boek mee naar de regio Småland in Zweden. Daar wonen graaf Bielkegren, zijn gravin Antoinette, hun zoon Mauritz en een van de twee dochters, Sophia. Op het land van de graaf woont de familie Olsson, een doorn in het oog van Bielkegren. De graaf doet er dan ook alles aan om alle pachters die hij niet mag zo snel mogelijk uit hun huis te bonjouren, uiteraard zonder gezichtsverlies te lijden. Bielkegren denkt zoon Algot Olsson te slim af te zijn, maar de slimme knaap weet de graaf altijd weer een stapje voor te zijn.

Als je puur op zoek bent naar snelheid, actie en een écht diepgaand verhaal, dan zit je bij dit boek niet goed. De boer, de vrouw en de brandewijn moet het echt hebben van de prettige en humoristische schrijfstijl van Jonasson en de personages, die hij subliem weet neer te zetten. Door middel van korte hoofdstukken, allemaal geschreven vanuit het perspectief van een van de personages leer je ze ook snel en goed kennen.

De schrijfstijl van Jonasson mag in dit boek echt geëerd worden. De manier hoe de personages zichzelf zien en presenteren, de dialogen, het past perfect bij elkaar. De zoon van de graaf, die vol overmoed denkt zichzelf te bewijzen en steeds weer in bizarre situaties terecht komt. Algot – die toch wel de show steelt -, die, nadat hij les heeft gehad van ‘de kandidaat’, zo nu en dan wijsneuzerig zijn kennis deelt, zonder arrogant te worden. En de Engelsman, die meer dronken dan nuchter door het leven gaat en daardoor regelmatig een lach op het gezicht van de lezer tovert.

Natuurlijk red je het als schrijver niet met alleen maar goede personages. Jonasson weet in De boer, de vrouw en de brandewijn precies zoveel vaart te brengen dat je als lezer door wil lezen. De hoofdstukken volgen elkaar logisch op en eenmaal in de sfeer van het verhaal, dat zich afspeelt midden 19de eeuw, lees je als vanzelf door. Het verhaal, dat niet voor niets in de flaptekst een schelmenroman wordt genoemd, pakt je vast en je wil gewoon dat het goed afloopt met Algot Olsson.

Het is bijzonder hoe hij van de ellende in de vreugde beland en weer terug in de ellende. De weerbaarheid van Algot en later ook van meesterdrukker Zimmerman en zijn dochter Anna Stina zijn fantastisch en staan dan ook prachtig in het contrast met de gravenfamilie, die zichzelf steeds weer in de problemen brengen. Ook de manier hoe Algot Olsson met zijn handeltje in brandewijn een nieuwe weg in slaat, spreekt tot de verbeelding. Als lezer weet je: dit is een slimme zet.

Over De boer, de vrouw en de brandewijn is veel te zeggen. De humor, de fijne personages en de empathie die je als lezer voor Algot Olssen hebt, maken ook dit verhaal van Jonasson weer tot een absolute aanrader. Lekker kabbelend in de juiste vaart en een totaal verrassend einde, het is een verhaal dat je dit jaar eigenlijk niet mag overslaan – zeker niet als je de schrijfstijl van Jonasson kunt waarderen.

Recensie: De boer, de vrouw en de brandewijn – Jonas Jonasson