De sirenen – Emilia Hart RECENSIE

Recensie De sirenen – Emilia Hart

Midden in de nacht wordt Lucy wakker in de kamer van de jongen op wie ze verliefd is. Ze heeft haar handen om zijn keel geklemd en lijkt bezig hem te wurgen. Geschrokken van zichzelf slaat ze op de vlucht. Ze hoopt dat haar zus Jess haar kan helpen te ontdekken wat er met haar aan de hand is. Maar Lucy heeft al langere tijd amper contact met haar zus. Ze kent het kustplaatsje waar ze heen verhuisd is niet en tot overmaat van ramp blijkt Jess verdwenen. Terwijl Lucy op haar wacht, verdiept ze zich in de geschiedenis van het stadje, verhalen over schipbreuk, mysterieuze verdwijningen en een achtergelaten baby, én in het dagboek van haar zus.

Emilia Hart debuteerde met De Weyward-vrouwen waarin ze de verhalen van drie vrouwen uit verschillende tijden met elkaar verweefde. In haar tweede boek De sirenen doet ze iets vergelijkbaars, hoewel de derde vrouw haar plek in het verhaal deze keer iets subtieler inneemt. Lucy is de overduidelijke hoofdpersoon. Parallel aan haar verhaal loopt de reis van Mary en haar zus Eliza, twee Ierse zussen die in 1800 veroordeeld worden voor een misdaad en verbannen worden naar Australië. De reis daarnaartoe duurt maanden en is er een van verschrikkingen. Als derde heeft Hart in de loop van het verhaal een plek voor Jess, door Lucy haar middelbare school-dagboek te laten vinden.

Alle drie de vrouwen hebben hun eigen stem en ook met de manier van vertellen wordt duidelijk onderscheid gemaakt. Terwijl Lucy’s verhaal wordt verteld in de tegenwoordige tijd, klinkt Mary’s verhaal in de verleden tijd en Jess’ dagboek is in de ik-persoon geschreven. Het is ontzettend knap hoe vloeiend de verschillende vertellingen in De sirenen in elkaar passen. In eerste instantie lijken de levens van Lucy en Mary eindeloos ver uit elkaar te liggen. Maar Hart laat de puzzelstukjes naadloos in elkaar glijden waardoor de verhalen elkaar gaan versterken en ondanks het sprookjeselement tot een logisch slot komen.

Hart is een goede verteller en houdt haar lezer door haar beeldende schrijfstijl en langzaam onthuld wordende mysterie tot aan het einde aan de pagina gekluisterd. Ze verweeft heden, verleden en mystiek met elkaar alsof ze nooit anders heeft gedaan. De sirenen zou namelijk niet misstaan in een boekenkast vol magisch realisme. Toch verliest dit boek nergens aan actualiteit en echtheid. De onderdrukking van vrouwen is van alle tijden, maar ook het vinden van kracht om door te gaan. De worsteling en daarop volgende ontworsteling van alle drie de vrouwen is geloofwaardig en authentiek, en maakt De sirenen tot een aangrijpend boek.

Recensie De sirenen – Emilia Hart