Als ik het haar had verteld - Laura Nowlin RECENSIE

Recensie: Als ik het haar had verteld - Laura Nowlin

Finn is dood. Hoe kon deze mega geliefde jongen nu zo maar weg zijn? Voordat Finn een kans heeft gekregen om zijn kant van het verhaal te vertellen? En dat is precies de reden waarom Laura Nowlin Finn Als ik het haar had verteld heeft geschreven.

In het eerste deel van het boek duiken we terug in het verhaal van Autumn en Finn, maar dan vanuit het perspectief van Finn. Daarvoor gaat Laura Nowlin een klein stukje terug in de tijd, een klein stukje maar. Wie erin gaat met de verwachting het hele verhaal van Was hij maar bij mij gebleven vanuit Finns perspectief te lezen, wordt teleurgesteld. De lezer springt midden in het verhaal, kort voor het tragische einde. Je leest hoe Finn de logeerpartij met Autumn en Jack heeft beleefd en hoe hij de roman van Autumn heeft ervaren. Al blijft ze dicht bij de beleving zoals Autumn het ook heeft ervaren.

Je kan er als lezer niet omheen: je ziet dat Als ik het haar had verteld jaren na het eerste deel, Was hij maar bij mij gebleven, is geschreven. Waar het eerste deel rauw was qua schrijfstijl en de lezer in sneltreinvaart door de jeugd van Autumn werd vervoerd, is dat hier heel anders. Het verhaal is veel completer, met langere scènes. Toch bouwt het verhaal uiteindelijk minder naar een hoogtepunt toe dan in het eerste deel. Dat komt misschien ook door de hele korte opbouw van het verhaal. Je weet al dat Finn dol is op Autumn, maar toch wil je als lezer dat eigenlijk nog iets meer voelen voordat de twee jonge mensen uit elkaar worden getrokken.

Nadat we vanuit het oogpunt van Finn hebben gelezen hoe hij tot zijn tragische einde is gekomen, switchen we naar Jack. In dit tweede deel lezen we op een hartverscheurende manier hoe het is om je allerbeste vriend te verliezen. Eén ding is zeker: bij dit deel houd je echt niet droog. Het verhaal van Jack raakt de lezer op een heel andere manier dan het verhaal van Autumn in het eerste deel deed. Je wordt als lezer misschien minder geconfronteerd met de heftigheid, maar juist meer meegetrokken in de emoties. Je zou niets liever willen dan een arm om Jack heen slaan en hem vertellen dat het wel goed komt.

En ’het komt wel goed’ is ook gelijk het thema dat in het derde deel centraal lijkt te staan. Laura Nowlin keert nog voor een laatste keer terug naar het perspectief van de zwangere Autumn. Want hoe leef je met het verdriet dat op haar schouders rust? Je leest in een relatief korte tijd hoe Autumn vecht voor haar (wil om te) leven.

Wie denkt dat Als ik het haar had verteld zou gaan over spijt, die heeft het mis. Het gaat ook niet alleen over verdriet, al drukt het verdriet natuurlijk wel zwaar op de schouders van de personages. Het gaat net zo goed om vergeving en veerkracht. Ook zonder happy end.

Lang verhaal kort: hoewel de andere schrijfstijl Als ik het haar had verteld de lezer weer op een heel andere manier raakt dan Als hij bij mij was gebleven, blijft het toch een indrukwekkend boek. Al zijn de verwachtingen voor de stem van Finn misschien (te) hoog en worden die niet helemaal waargemaakt, de stem en daden van Jack weten hier ruimschoots voor te compenseren. Het laatste woord is aan Autumn. Een verrassend einde, in meerdere opzichten.

Recensie: Als ik het haar had verteld - Laura Nowlin