Dit is wat ik je zeg – Steffie Verstappen RECENSIE

Recensie Dit is wat ik je zeg – Steffie Verstappen

 Getrouwd, kinderen, een duur koophuis met een prachtige keuken. Het plaatje lijkt compleet en zeer begerenswaardig. Tot zij over wie dit gaat geconfronteerd wordt met de jarenlange affaire van haar man. Om deze nieuwe realiteit en haar gevoelens daarover een plek te geven, begint ze aan een brief aan de minnares van haar man. Terwijl het leven met jonge kinderen zorgt voor de normale dagelijkse dingen, probeert ze al schrijvend haar leven weer in een spoor te krijgen.

Dit is wat ik je zeg is de debuutroman van Steffie Verstappen. Het idee voor dit boek ontstond op een moment in haar leven toen ze zichzelf terugvond als een variatie op de hoofdpersoon. Na de paniek zag ze het verhaal dat haar aangereikt werd en begon ze te schrijven. Verstappen creëert een stream of consciousness van de gedachten en observaties van de hoofdpersoon, in de vorm van een brief aan de minnares van haar man. Ze spreekt haar heel direct aan: “Maar luister, [jouw naam]…” [jouw naam] krijgt nooit een echte naam, maar wordt zo wel rechtstreeks door de hoofdpersoon geconfronteerd met de gevolgen van de affaire.

Overigens wordt niemand in Dit is wat ik je zeg bij naam genoemd. Anders personages worden aangeduid als ‘de vriendin die de schrijfwedstrijd had gewonnen’ of ‘de vriend met het seksloze huwelijk’, en ‘de jongen van drie’ als het over de eigen kinderen gaat. Dat klinkt misschien wat afstandelijk. Maar voor wat Verstappen te vertellen heeft, doet het er ook niet toe of de vriendin Janneke heet, of Loes, of Frédèrique. Het zijn bijfiguren bij wat haar hoofdpersoon te vertellen heeft aan de vrouw die ze op papier tegenover zich heeft. En juist door de focus op de hoofdpersoon en haar toehoorder, en het directe toespreken van die toehoorder, blijf je de hoofdpersoon dicht op de huid.

Door de schrijfstijl is Dit is wat ik je zeg een boek dat waarschijnlijk zeer goed werkt als luisterboek. Het is goed voor te stellen dat deze structuur Verstappen overkomen is, zoals het ook de hoofdpersoon overkomt. Je begint met wat op papier zetten en dat wordt bij een schrijver op een gegeven moment een boek. Ondertussen maak je als persoon ook een ontwikkeling door. Die duurt lang – misschien te lang voor sommige lezers, want wanneer wordt het overdenken van een situatie gezeur? Is ze er nu nog niet overheen? De hoofdpersoon wordt daar ook op bevraagd: denk je nog aan haar? Ja dus. Niet constant, maar het is er wel ergens op de achtergrond. Tot het langzaam een plek krijgt – of het leven zich eromheen vouwt.

Dit is wat ik je zeg doet wel wat denken aan de columns en boeken die Elke Geurts schreef over haar scheiding. Niet alleen haar woonomgeving klinkt als een vergelijkbare plek, ook zij doorvoelde juist de kleine dingen; de momenten in een leven dat door kabbelt, maar die niet meer zo gewoon zijn. Je wilt door, je moet door omdat dat nu eenmaal het leven is. Maar wat je nu weet en gister nog niet, zet alles in een nieuw licht. Verstappen verwoordt die verwondering, die tegelijkertijd een worsteling is, rechtstreeks naar de minnares van haar man. Dit is wat ik je zeg stroomt en leest vloeiend weg, ook al gaat het soms van de hak op de tak. Maar dat is hoe gedachten kunnen gaan. Het verhaal is invoelbaar en geloofwaardig. Zo heeft Verstappen het boek kunnen maken dat ze zelf graag gelezen had toen ze het nodig had.

Recensie Dit is wat ik je zeg – Steffie Verstappen