Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond - V.E. Schwab RECENSIE

Recensie: Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond - V.E. Schwab

Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond
Begiet ze rijkelijk en terstond
Groeit in mijn plaats een wilde roos
Met doornscherpe tanden in een zachtrode mond

Dit gedicht zegt al zoveel over Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond. Enerzijds over hoe de vrouwelijke hoofdpersonen hun nieuwe 'leven' in gaan en anderzijds over de stijl die V.E. Schwab hanteert om haar verhaal te vertellen.

In Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond leren we drie vrouwen heel goed kennen: Maria/Sabine, Charlotte en Alice. Het verhaal begint met Maria in het zestiende eeuwse Spanje. Maria heeft een vurig uiterlijk dat past bij haar wilde karakter met een hang naar vrijheid. Toch moet ze zich conformeren naar de regels van de samenleving en dat betekent trouwen en nakomelingen produceren. Wanneer ze een manier vindt om daar aan te ontsnappen, zet ze de gebeurtenissen in gang die leiden naar de verhalen van Charlotte en Alice.

De brede tijdspanne, vijfhonderd jaar, van de verhalen in Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond, is zeker één van de aantrekkelijke aspecten van het boek. Mede hierdoor zie je dat er voor vrouwen door de eeuwen heen veel is veranderd, maar dat er langs de andere kant óók dingen precies hetzelfde zijn gebleven. Je kan denken dat Schwab het zwart-wit neerzet, maar is dat wel zo? De feministische toon is aanwezig is dit boek, héél aanwezig. En het is een verademing dat Schwab het op deze manier durft te verwerken in een fantasy-verhaal, want het zet zeker aan tot reflectie.

Ze laat namelijk geen twijfel bestaan over de hang naar vrijheid die de hoofdpersonages ervaren, en wat de problemen zijn met hun plaats in de samenleving. Met name bij Maria en Charlotte is dat heel sterk aanwezig. De lesbische relaties zijn niet eens het belangrijkst, en ook niet het feit dat de drie vrouwen vampiers zijn, het is de fundering die gekozen is om een heel groot verhaal op te bouwen, maar het is niet het meest in het oog springende. Sterfelijkheid, de vrijheid om je eigen keuzes te maken en liefde in al zijn vormen zijn de belangrijkste thema's.

Schwab heeft in Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond een neiging naar uitgebreide, levendige beschrijvingen van omgevingen en gebeurtenissen. Er zijn talrijke vergelijkingen te vinden, die je als lezer nog niet eerder in andere verhalen bent tegengekomen en daar spreekt Schwab's talent om origineel uit te hoek te komen. Dat geldt dus niet alleen voor de inhoud van een verhaal, maar ook de manier waarop het verteld wordt. Het moet gezegd worden dat je door de schrijfstijl niet door het boek heel vliegt, maar de afwisselende perspectieven brengen dat weer in evenwicht. Doordat je telkens heen en weer gaat tussen heden en verleden, kijk je altijd uit naar een nieuw hoofdstuk en wordt de nieuwsgierigheid over hoe alles bij elkaar komt, steeds geprikkeld.

Door het prachtige proza is het lezen van Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond een onvergetelijke leeservaring, en komt het van al het werk van Schwab, het dichtst in de buurt van Het onzichtbare leven van Addie LaRue. Schwab zelf maakt de vergelijking ook en zegt dat Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond de 'spirituele tweeling' is van Addie LaRue. Waar de laatste over onsterfelijkheid en hoop gaat, is het eerste verhaal er eentje over onsterfelijkheid en honger.

Die 'honger' is letterlijk terug te vinden in het boek. De vrouwen zijn onverzadigbaar en hebben een dorst naar bloed. Maar de honger is veel ruimer dan dat. De honger naar vrijheid, naar jezelf ontwikkelen tot de persoon die je in je dromen altijd al hebt willen zijn, is op elke pagina terug te vinden. En de woede die na jaren van onrecht in alle poriën van een lichaam gaat zitten, sijpelt tussen de regels door. Alice, die in het hedendaagse verhaal de hoofdpersoon is, spreekt op een heel andere manier tot de lezer dan Maria/Sabine en Charlotte. Ze is niet het meest aantrekkelijk aan de start van haar verhaal, want ze is wat muisachtig grijs, maar als lezer groei je met haar mee. En eigenlijk gebeurt bijna het tegenovergestelde met Maria/Sabine. Zij is zo krachtig en energetisch aan het begin van het boek, en natuurlijk verliest ze haar charme niet, maar er vormt zich een extra laag om haar heen waar je als lezer een ongemakkelijk gevoel bij krijgt.

Er valt zoveel te zeggen over deze roman, dat het onmogelijk allemaal in één recensie past. De slimme verwijzingen, de prachtige beschrijvingen, de gelaagdheid van de personages, het zijn elementen die er voor zorgen dat je het boek wil herlezen. Heb je genoten van Het onzichtbare leven van Addie LaRue en mag een verhaal een grote plaats innemen in je gedachten? Dan is Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond absoluut een boek dat je moet lezen. De rauwheid van het verhaal, in combinatie met het krachtige proza creëert een donkere sfeer die aan je kleeft tijdens het lezen. De originaliteit waarmee Schwab vampiers neerzet, zorgt ervoor dat ook veel niet-fantasy lezers van dit verhaal zullen genieten met volle teugen.

Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond is geen boek om te lezen aan het zwembad. De editie is daarvoor gewoonweg al veel te mooi, maar ook het verhaal zal meer aandacht nodig hebben dan dat. Maar je krijgt er wel een onvergelijke leeservaring voor terug.

Recensie: Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond - V.E. Schwab