Vuurgloed - Boris O. Dittrich RECENSIE

Recensie: Vluurgoed - Boris O. Dittrich

Robin studeert rechten in Leiden. Haar leven is er geen zonder hobbels, maar ze lijkt het op de rit te hebben: ze heeft een leuke vriendin, heeft plezier in haar studie en zet zich in voor het goede doel. Dan raakt haar moeder betrokken bij een noodlottig ongeval in New York. De omstandigheden zijn ronduit verdacht, maar iedereen doet het af als zelfmoord. Robins onderzoek brengt haar keer op keer bij Walter Beekman: een bekende professor feminicide/gendergelijkheid. Zou het kunnen dat deze man achter gesloten deuren er andere standaarden op nahoudt?

Vuurgloed trapt af met het noodlottige ongeval van Erica. In vier pagina’s weet de lezer wat er is gebeurd. Maar Robin niet! Vuurgloed leest bijna als een cosy crime. Je duikt als lezer namelijk in het leven van Robin en gaat samen met haar op onderzoek. Maar als lezer weet je waar je naar zoekt en dat weet Robin niet.

Dat zorgt ervoor dat de lezer steeds meer van het ongeval wordt weggetrokken en in het leven van Robin stapt. Boris O. Dittrich heeft een juridische achtergrond en dat sijpelt continu door het verhaal. En dat is een enorm pluspunt. Deze thriller is namelijk veel meer dan een spannend verhaal en interessante theorie achter een onduidelijk ongeval. De lezer duikt met Robin in de wereld van feminicide. Dat Word het woord 'feminicide' bij het schrijven van deze recensie niet herkent, zegt misschien wel genoeg. Het wordt hoog tijd dat er meer aandacht komt voor deze specifieke vorm van ongelijkheid en Vuurgloed is een mooie aanzet daarvoor.

Boris O. Dittrich weet op wonderlijke wijze de twee gezichten van één man te verwerken in het verhaal. De vlotte schrijfstijl met het hoge verhaalstempo zorgen ervoor dat de lezer wordt meegesleurd. Soms weet je zelf niet eens meer of Walter het nu goed, of kwaad bedoelt. Die onduidelijkheid kan ook komen doordat de lezer het hele verhaal vanuit het perspectief van Robin meekrijgt. Hoewel het doorzettingsvermogen en de moed van Robin begrip opwekken, zijn haar keuzes niet altijd goed te begrijpen. Het helpt ook niet dat je soms de indruk krijgt dat Robin zelf ook niet achter haar keuzes staat.

Ook de onduidelijke tijdslijn zorgt soms voor verwarring. In Vuurgloed worden amper verwijzingen naar de tijd gemaakt, waardoor je als lezer op een gegeven moment geen idee hebt hoeveel tijd er is verstreken. Je schrikt dan ook letterlijk op als blijkt dat er al een jaar voorbij is.

Dat het tijdsverloop los lijkt te staan van het verhaal wordt extra geaccentueerd, doordat Boris O. Dittrich continu actualiteiten aanhaalt uit de afgelopen vijf jaar. Hierdoor leest het verhaal van Vuurgloed echt alsof het zich in het hier en nu afspeelt. Dat maakt het makkelijker voor de lezer om in het verhaal te duiken, maar wekt ook verbazing als blijkt dat er hele grote stappen in de tijd worden gezet.

Dit verhaal, met een goede opbouw van spanning, leest als een sneltrein. En dan ben je voor je het weet al bij het einde. En dat einde is een flinke plottwist, gehuld in een mist van vaagheid. Het einde prikkelt: wat is er gebeurd? En waarom? En hoe moet het nu verder? Er blijven misschien wel zoveel vragen onbeantwoord, dat je het boek niet helemaal met een gerust hart kan wegleggen.

"Practice what you preach" lijkt de lijfspreuk van Vuurgloed. De combinatie van actuele thema’s, een interessant hoofdpersonage en een sluimerende spanning zorgen voor een vermakelijk verhaal. Robins zoektocht naar de waarheid is niet alleen een persoonlijke missie, maar ook een confrontatie met maatschappelijke kwesties. De onduidelijke tijdslijn en het open einde zorgen voor verwarring, maar ook voor stof tot nadenken. Vuurgloed is een verhaal dat je niet zomaar van je afzet.