Haar vele gezichten - Nicci Cloke RECENSIE

Recensie: Haar vele gezichten - Nicci Cloke

Het leven loopt soms anders dan je verwacht, maar als Katherine wordt verdacht van vier moorden is dat wel een heel verrassende wending. Ze zegt dat ze het niet heeft gedaan, maar ze heeft alle schijn tegen. Haar vader, jeugdvriend, geliefde, advocaat en journalist beleven haar proces ieder op een eigen manier. Ze hebben ieder een eigen stukje van de puzzel, maar wat is de hele puzzel? Heeft Katherine het gedaan, of toch niet?

Haar vele gezichten is de perfecte thriller voor de (na)zomerdagen. De schrijfstijl van Nicci Cloke is vlot en het verhaal is opgebouwd uit allemaal korte hoofdstukjes met alleen de belangrijkste informatie rondom Katherine. Dat maakt de opbouw van het verhaal uniek. Normaal gesproken weet je allemaal details van het personage, maar nu weet je niet eens hoe ze er echt uitziet. Ook weet je niet wat Katherine heeft gebracht in deze situatie. Daardoor blijft het verhaal luchtig, maar mist het soms wel diepgang.

Boven elk hoofdstuk staat aangegeven vanuit wiens perspectief (naam) het hoofdstuk is geschreven en wat het koosnaampje van diegene voor Katherine is. Juist die verschillende perspectieven zorgen ervoor dat je ook de verschillen versies van Katherine leert kennen. Dat is ontzettend gaaf, want normaal gesproken beleef je een personage vaak vanuit zijn of haar eigen perspectief. Zeker in een geval van een personage dat wordt weggezet als manipulatief en eigenzinnig is het fijn als je van een afstandje het personage kan gadeslaan, zonder dat je als lezer voor de gek wordt gehouden door een verkeerd zelfbeeld. Het nadeel van de opzet is wel dat de point of views van Haar vele gezichten alleen bij naam, en niet bij ‘functie’ worden genoemd. Dat zorgt ervoor dat je telkens als lezer moet nadenken vanuit wiens perspectief je leest.

De personages achter de point of views hebben ook allemaal hun eigen verhaal. Daardoor gaat Haar vele gezichten niet alleen om Katie, maar ook om hen. Hun verhalen overlappen gedeeltelijk met Katherine. Vaak gaat het om hoe ze elkaar hebben leren kennen of wat Katherine voor hen betekent. Zo leer je niet alleen Katherine, maar ook Max, Tarun, Gabriel, John en Conrad kennen. Wel laat Nicci Cloke open wat het verhaal van Katherine voor hen betekent, voor bijvoorbeeld Gabriel is dat wel onbevredigend.

Naast een aantal (ver)taalfoutjes, wat zonde is, lijkt er nog een ‘foutje’ in het verhaal van Haar vele gezichten te zijn geslopen. Op de achterflap introduceert Nicci Cloke Gabriel als de jeugdvriend van Katherine. Toch kan je als lezer niet om de gedachte heen dat Gabriel het zwaar te pakken heeft als het gaat om Katherine. Hij is niet alleen afhankelijk van haar, hij leeft op als zij in de buurt is. Hem wegzetten als haar ‘stille liefde’ was dan misschien meer accuraat geweest. Eenzelfde redenering lijkt op te gaan voor Conrad, die wordt omschreven als haar geliefde. Van liefde lijkt vanuit Conrad weinig sprake. Dat zorgt ervoor dat de lezer door de achterflap de verkeerde richting op wordt geduwd.

De unieke opzet van Haar vele gezichten met de verschillende perspectieven in combinatie met de vlotte schrijfstijl van Nicci Cloke maken dat je dit boek het liefst in één ruk uitleest. Als lezer puzzel je continu mee en ben je niet alleen nieuwsgierig naar de waarheid: wat is er die avond gebeurd? Maar ook wil je weten wat het verhaal achter de verschillende personages zijn. Dat maakt dit het perfecte boek om in de laatste zonnestralen van deze zomer te lezen!

Recensie: Haar vele gezichten - Nicci Cloke