De gemerkte man – Robert Galbraith RECENSIE

Recensie: De gemerkte man – Robert Galbraith

Regelmatig wordt het detectivebureau van Cormoran Strike en Robin Ellacott benaderd door verwarde mensen die een privédetective hun hersenspinsels willen laten onderzoeken. Strike vreest weer zo’n zaak te pakken te hebben als hij ingeschakeld wordt door Decima Mullins. Decima wil dat Cormoran en Robin bewijzen dat haar verdwenen vriend dood is. Volgens haar bestaat er namelijk geen andere reden waarom hij haar in de steek heeft gelaten – haar en haar pasgeboren baby. Ze weet ook waar de zoektocht moet beginnen: bij een zwaar verminkt lijk dat werd ontdekt in de kluis van een zilverwinkel. Cormoran en Robin ontdekken al snel dat de politie meerdere opties heeft voor wie de vermoorde man kan zijn. Maar hoe dieper ze in de achtergrond van deze mannen duiken, hoe ingewikkelder de zaak wordt.

Bijna twee jaar moesten de fans wachten op dit nieuwe deel in de Cormoran Strike-serie van Robert Galbraith. Maar eindelijk kunnen de liefhebbers zich met De gemerkte man weer onderdompelen in de wereld van Cormoran en Robin. 1000 pagina’s lang, want Galbraith is nooit zuinig met de omvang van de boeken. En gelukkig is het vanaf pagina één weer een plezier om terug te zijn bij de inmiddels vertrouwde personages: Cormoran Strike, veteraan, detective en zoon van een rocklegende, waardoor de tabloids graag over hem schrijven, en zijn compagnon Robin Ellacott. Ook hun familie komt weer voorbij, en natuurlijk hun collega’s: Pat met de doorrookte stem, Midge, Barclay, Shah, de flirterige Kim. En vergeet vooral niet Robins vriend Ryan Murphy. Er is misschien slechts weinig tijd verstreken sinds het vorige boek, Stromend graf, er is genoeg waarover Galbraith de lezer in de eerste hoofdstukken moet bijpraten. Cormoran heeft zijn geliefde oom Ted moeten begraven en we ontmoeten Robin in het ziekenhuis, waar ze een ingreep heeft moeten ondergaan die haar nog lange tijd bezig zal houden.

De gemerkte man los van de serie lezen zal vast kunnen, doordat veel wat voorbijkomt keurig toegelicht wordt en voorzien van context, maar het zal steeds lastiger worden om halverwege in te stappen. Misschien is dit boek ‘los’ lezen ook niets wat je moet willen. De persoonlijke verhaallijnen geven deze serie juist zijn charme. En hoe verder de serie vordert, hoe meer de hoofdrolspelers naar de voorgrond treden en met hun persoonlijke perikelen het detectiveplot overnemen. Natuurlijk is er al genoeg de revue gepasseerd: de nare jeugd van Cormoran, zijn destructieve ex-vriendin, Robins ellendige huwelijk van verloving via de bruiloft tot en met de nasleep van de scheiding, hun beider families… Maar De gemerkte man spant wel de kroon met de focus op het persoonlijke verhaal. Cormoran is wanhopig op zoek naar het meest geschikte moment om Robin te vertellen dat hij verliefd op haar is, terwijl Robin haar gevoelens voor haar collega juist probeert te onderdrukken en hard haar best doet voor haar relatie met Ryan. De gemiddelde chicklit kan nog een puntje zuigen aan het om elkaar heen draaien van Cormoran en Robin. Aan het einde van boek acht is hun verhaal amper verder gevorderd dan in boek zeven. De gemerkte man sluit wat dat betreft af met een cliffhanger die je doet wensen dat Galbraith opschiet met deel negen.

Naast nog meer persoonlijke en professionele perikelen (Cormoran en Robin schaduwen de vrouw van een man die kickt op vreemdgangers en een man die iets of iemand verborgen houdt in een donker pakhuis) is er natuurlijk het mysterie rondom het verminkte lijk in de zilverkluis. De gemerkte man bevat weer een ingewikkelde zaak, die eigenlijk leidt tot meerdere zaken tegelijk. Cormoran en Robin worden heen en weer geslingerd tussen de georganiseerde misdaad, de vrijmetselarij en het adellijke netwerk van Cormorans inmiddels overleden ex-vriendin Charlotte. Galbraith is, zoals we van hem kennen, scheutig met namen, details, zijspoortjes en monologen waarin theorieën uiteengezet worden. En terwijl veel bijna gespeld wordt, kan er ook ineens iets expliciet niet gezegd worden, waardoor je aangezet wordt toch echt door te lezen tot de grote onthulling. Daarmee is het detectiveplot ingewikkeld, maar vol actie en een van de redenen dat De gemerkte man een pageturner geworden is.

Over een boek van duizend pagina’s zijn wel duizend dingen te zeggen. Maar het belangrijkste wat De gemerkte man betreft, is dat het voor de fans weer een zeer plezierig weerzien met Cormoran, Robin én het schrijftalent van Galbraith/Rowling is. Galbraith is een ijzersterke verteller, die heerlijk beeldend schrijft, boeiende personages neerzet en knap meerdere ingewikkelde detectiveplots tot een goed einde weet te brengen. Als lezer verwacht je inmiddels niets minder dan een verhaal dat je niet weg kunt leggen, opgediend in een pil van dit formaat en opgesierd door de kleurrijke personages die de wereld van Cormoran en Robin vullen. Toch een kritische noot: het gemijmer van Cormoran en Robin moet niet nog twee boeken zo doorgaan, want dan gaat het wel vervelend worden. Ook een meesterverteller kan zijn hand overspelen door een plotonderdeel uit te wringen. Hoewel, stiekem… Als Galbraith het volhoudt met de charme van De gemerkte man is het geen straf om nog langer uit te mogen kijken naar een volgend deel…

Recensie: De gemerkte man – Robert Galbraith