De zoutroute RECENSIE

In De zoutroute ontvangt Isobel een brief van haar pas overleden vader. Ze moet terugkeren naar haar ouderlijk huis en een doos op zolder openen. Hierin zal ze volgens haar vader ''wegwijzers'' voor haar levensweg vinden. Het enige wat ze vindt is een amulet en diverse papieren en kranten. Ze weet niet wat ze ermee aan moet, maar neemt het toch mee naar huis. Dan beginnen de rare dromen over woestijnlandschappen en mensen in gewaden. Samen met haar beste vriendin Eve gaat ze op vakantie naar Marokko. Volgens Eve gaan ze op klimvakantie, maar wat ze niet weet is dat Isobel hele andere plannen heeft in Marokko. Ze wil meer te weten komen over het gevonden amulet en die rare dromen die ze sindsdien heeft. Mariata wordt op een avond bezocht door een oude vrouw, Rahma, die acht dagen gelopen heeft om Mariata te vinden en haar mee te nemen naar Rahma''s dorp, waar haar zoon op sterven ligt. Nadat Mariata voor de zoveelste keer belaagd wordt door Rhossi, een van haar stamleden, besluit ze om op het verzoek van de oude vrouw in te gaan. Maar heeft ze echt de gaven die de oude vrouw denkt dat ze heeft? Deze zomer ben ik op vakantie geweest naar Marokko en toen ik dit boek zag wilde ik het maar al te graag lezen. Jane Johnson vertelt allereerst de verhalen van Isabelle en Mariata apart, waardoor je van beide vrouwen hun achtergrond leert kennen. Daarna worden de verhalen door Jane mooi samengebracht. Het is een zwaar boek dat je niet even snel tussendoor leest (je moet er echt de tijd voor nemen), maar dit is niet ten nadele van het verhaal. Jane Johnson heeft met De zoutroute een origineel en mysterieus verhaal geschreven, dat je - op deze regenachtige dagen - in warme Marokkaanse sferen brengt.