Heavy shit! RECENSIE

Ik kom nogal eens wat boeken tegen die een wat ver van mijn bed show zijn. Zoals een boek over het (aanstaand) ouderschap. Omdat ik zelf bezig ben met hevig verliefd zijn, lijkt het ouderschap nog iets voor de toekomst. ‘Ooit, als ik later groot ben wil ik heel graag moeder worden.’ Toch ben ik nieuwsgierig naar het boek, aangezien in mijn omgeving de helft van mijn vriendinnen en familie bezig is met zwanger worden of zijn, terwijl de andere helft net een baby heeft gekregen. Terwijl ik zelf in de zevende hemel ben, zweeft verder iedereen om mij heen op een babyblauwe of babyroze wolk. Verhalen over zwangerschap zijn mij niet vreemd, met zoveel (beste) vriendinnen die dat op dit moment meemaken. En dus komen de verhalen uit Heavy Shit! mij ook niet onbekend voor. Bij het hoofdstuk over zwangerschap moet ik zelfs vaak keihard lachen, omdat het me allemaal zo bekend voorkomt. Zo reed mijn beste vriendinnetje met haar auto bij een paaltje omhoog. Heus niet erg: zwangere vrouwen staan erom bekend dat ze regelmatig van dit soort lullige akkefietjes hebben met auto’s. Ook de diverse tips lijken mij bijzonder handig: zeker die tegen misselijkheid. Met liefde deelde ik deze dan ook met vier zwangere vriendinnen. Ik ben razend enthousiast over het boek. Maar dit gevoel slaat om zodra ik aankom bij de hoofdstukken over de tijd na de geboorte van je kindje. Alleen maar ellende lijkt er op de nieuwe mama af te komen: je wordt chagrijnig, je bent voortdurend moe - zeker als je een huilbaby hebt - je relatie staat onder enorme druk, je kunt het alleen nog maar over je baby hebben, je vagina is ontploft (met alle bijkomende ongemakken), je wilt niet of nauwelijks meer aan sex doen en je eigen persoonlijkheid verdwijnt volledig. En dan zijn dit nog maar een paar van de beschreven gruwelen. Terwijl ik deze twijfelachtige informatie hoofdstuk na hoofdstuk over mij heen gestort krijg, begin ik mij af te vragen waarom iemand in vredesnaam een baby zou willen. Want hoe humoristisch het ook wordt beschreven, bij mij begint de twijfel te komen; waar begin je in vredesnaam aan? Waarom zou je dit willen? Is het allemaal echt zo erg als hierin staat? Uiteindelijk spreek ik het zelfs uit tegen collega’s en vriendinnen: ‘Ik wil geen baby meer. Echt niet. Dat boek heeft me bang gemaakt!’ Zelfs hun opbeurende woorden kunnen mij niet op andere gedachten brengen. Die babyroze en babyblauwe wolken lijken mij nu een leugen. Tip voor de vrouwen onder ons die nog niet aan zwanger worden denken, maar net als ik ooit een baby zouden willen: begin niet aan dit boek. Echt niet. Doe het niet. Voor degenen die echt niet meer terug kunnen: haal diep adem en lees het. Er staan fijne tips in voor als je het écht niet meer ziet zitten (en geloof me, dat moment komt écht - volgens het boek). Misschien hebben de schrijfsters gelijk, misschien ook niet. Voorlopig wil ik het zelf niet testen.