Het verloren labyrint

Het verloren labyrint is niet zomaar een boek, maar het resultaat van een project, blijkt uit het dankwoord. Kate Mosse heeft zich écht moeten verdiepen in de materie om een boek te kunnen schrijven dat zich voor de helft in de middeleeuwen afspeelt, in de Midi in Frankrijk. En het is goed te merken dat ze haar best gedaan heeft - je vergeeft haar direct dat het onderwerp niet erg origineel is (de Graal).
Het idee van twee-verhalen-in-één is erg goed gevonden. De verhalen spelen zich af in twee verschillende eeuwen en wisselen elkaar af in hoofdstukken. Aan het eind komen de verhalen samen en is alles helder...
Nou ja... eigenlijk blijft er een heleboel niet helder, en dat is naar mijn mening vooral te wijten aan de stijl van de schrijfster. Lange zinnen met veel moeilijke woorden, Franse plaatsnamen, ingewikkelde persoonsnamen en onbekende termen maken dat het boek gewoon niet lekker leest (tenzij je misschien zelf over heel veel voorkennis beschikt).
Sommige zaken worden erg in detail beschreven, vol emoties en details, andere stukken zijn heel beknopt en beschrijvend. Telkens vraag je je af of je soms iets gemist hebt, omdat zaken aangehaald worden die je tussen de regels door had moeten lezen of die simpelweg niet genoemd zijn. En hoe leuk het ook is om tussen twee eeuwen af te wisselen, het maakt het boek niet leesbaarder. Ook zijn de tijdslijnen af en toe twijfelachtig, en helaas is zelfs het einde een beetje een anticlimax. Zijn alle vragen nu beantwoord? Nee. 
Het verloren labyrint is een prachtig boek over een prachtige tijd, en met een zeer prachtige kaft, maar het is gewoon té veel om de lezer gebonden te houden tot het einde...