Familievloek RECENSIE

Na ontelbaar veel goede verhalen te hebben gehoord over het eerste boek van Lisa Lutz, besloot ik mij te wagen aan het tweede deel over de ietwat gestoorde Spellman-familie. Ja, ik ben een durfal, ik besloot het te lezen zonder het eerste deel te kennen. Dit was geen probleem, bleek al snel, want er wordt veel uitgelegd. Je kunt dus het tweede deel lezen zonder problemen te ondervinden dat je bepaalde kennis niet hebt. Wat ik wel heel hinderlijk vond, waren de vele voetnoten en verwijzingen in het verhaal. Dit maakte het geheel erg rommelig en moeilijk om in het verhaal te komen. Dit had bij mij tot gevolg dat ik in eerste instantie het boek niet wilde uitlezen. Maar ik ben blij dat ik heb doorgezet! Want opeens sloeg het verhaal om, of raakte ik gewend aan de wirwar van verwijzingen en voetnoten. Vanaf dat moment was ik Izzy Spellman en beleefde ik mee wat zij beleefde, voelde ik wat zij voelde en schaamde me ik op momenten dat zij zich vooral niet schaamde. Hardop zat ik te lachen, als Izzy blunder na blunder maakte. Izzy is als een Amerikaanse Bridget Jones, zonder de extra kilo’s, maar met dezelfde chaotische maniertjes. Het is geen échte chicklit, met een goede afloop in de liefde en prinsen op het witte paard, want het gaat met name om het oplossen van een mysterie – waarbij ze eerst moet ontdekken of er uberhaupt wel een mysterie is. Maar op de achtergrond speelt er toch een verhaallijn, waarin je heel langzaam een ontluikende liefde kunt ontdekken. Ik kijk met verlangen uit naar deel drie, want ik ben nu veel te nieuwsgierig wat er gaat gebeuren.