Ik zal je nooit vergeten RECENSIE

Joyce (33) valt van de trap en verliest haar ongeboren kind. Als ze – na een bloedtransfusie te hebben ondergaan – ontwaakt met haar lieve, vergeetachtige vader aan haar zijde, voelt ze zich vreemd. Zo droomt ze levensecht over onbekende mensen en weet ze ineens van alles over kunst en architectuur. Ze volgt de vreemde impulsen die spontaan in haar opkomen en ze loopt bij toeval – zo lijkt het – telkens opnieuw dezelfde man tegen het lijf. Deze man, de gescheiden kunsthistoricus Justin, heeft een maand voor Joyce’ ongeluk bloed gedoneerd. Telkens als hij Joyce ziet, ervaart hij een vreemd deja-vu gevoel. Terwijl Joyce zich door verdriet om haar ongeboren kind en de beëindiging van haar huwelijk worstelt, trekt ze bij haar bejaarde vader in. Ze neemt hem op sleeptouw als ze haar vreemde impulsen volgt, en Justin komt steeds dichterbij. Haar vriendinnen helpen haar te ontdekken wie Justin is en wat hij met Joyce te maken heeft. Door de mooie, meeslepende schrijfstijl zit je meteen in het aangrijpende verhaal van Joyce. Doordat je als lezer zowel vanuit het perspectief van Joyce, als van Justin leest, zit er een bepaalde spanningsboog in het verhaal, hoewel het – redelijk voorspelbare – einde iets minder uitgerekt had hoeven worden. De verhaallijn over de bloedtransfusie spreekt sceptici wellicht minder aan, maar de onderlinge relaties tussen de verschillende personages worden prachtig uitgediept. Ik zal je nooit vergeten is zeker het lezen waard. Liefde, mysterie en verdriet komen samen in deze ontroerende chicklit.